Չէ, բայց յարաբ խի՞ ունենք Ազգային Ժողով։ Ոնց նայում եմ, մեր համար մի հատ ցելի ԱԺ ունենալը ճոխությունա։ 131 հոգի մուֆթա տեղը վեր են կենում, գալիս են եքյա շենքը զբաղեցնում, ժամանակ վատնում, որ ի՞նչ։ Վերջիվերջո էդ մարդիկ հո պարապ չեն, բիզնեսա, բանա, էն էլ էս նոր տարվա դեմ ու ցրտին։

Էդքանի փոխարեն մի հատ պուճուր սենյակա պետք վերցնել, որտեղ կհավաքվեն խմբակցությունների ղեկավարները կամ քարտուղարները, ասենք Գալուստ Սահակյանը, Նաիրա Զոհրաբյանը, Լևոն Զուրաբյանը, Հեղինե Բիշարյանը, Արմեն Ռուստամյանը ու Զարուհի Փոստանջյանը։ Հա, մեկ էլ Հովիկ Աբրահամյանը կլինի։

Կառավարությունն իրա պեչատելու անհրաժեշտ թղթերը կբերի, Հովիկ Աբրահամյանը կասի, թե ինչ թղթեր են քվերակվում ու կհայտարարի քվեարկություն։ Ըտեղ Գալուստ Սակահյանը կասի 70 կողմ, մյուսները կասեն համապատասխանաբար 36, 7, 6, 5, 4 դեմ, Հովիկ Աբրահամյանն էդ ամեն ինչը կգրանցի, պեչատը կխփի, հետ կտա կառավարությունը։

ԱԺ շենքն էլ կարա խոսքի որպես հյուրանոց ծախվի ինչ-որ մեկին։ Ինչու՞ ոչ։ Համ էլ բյուջե փող կլցվի, ահագին փող էլ կխնայվի, դե ընտեղ ԱԺ աշխատակազմա, բանա, լույսի ու գազի փողա վերջիվերջո, ծառայողական մեքենաներ։

Կամ, ասենք էդքան հավաքվել էլ պետք չի էէէ։ Ավելի հեշտ ձև կա, կառավարությունը քյասար սաղ թղթերը մեկի հետ կուղարկի Գալուստ Գրիգորիչենց տուն, Գրիգորիչը մի հատ նավսյակի կզանգի մյուս խմբակցությունների ղեկավարներին, որ ճշտի կողմ են, դեմ թե ձեռնպահ, արձանագրություն կկազմի, պեչատը կդնի ու էդ նույն մարդու հետ կուղարկի հետ կառավարություն։

Ֆսյո, ավելի էժան, ավելի արագ ու նույն որակի։ Օրենքներ ընդունելը կդառնա 5 րոպեի գործ, բա չէ, կարդալ, քննարկել հանձնաժողովներում, հետո նիստի ժամանակ, ելույթներ ունենալ, հարցեր տալ, որ ի՞նչ այ ախպեր։

Պիտակներ. спасти Родину без массовых расстрелов, Սերգո Երիցյանը նա վաս նետու, սովորեք հետս գյոռս չեմ տանելու

Ծոծրակիս հաջորդ սերնդի շունչն առաջին անգամ զգացի, երբ մի երեխա մոտեցավ ու թե. «ձյաձյա, չեք ասի՞ ժամը քանիսնա»։ Էդ «ձյաձյան» ինձ պարալիզացրեց, որովհետև ընդամենը 10-րդ դասարան էի։

Երկրորդ անգամ դա եղավ, երբ առաջին անգամ ինձ «պարոն»-ով դիմեցին. էդ մի 2 տարի առաջ էր։ Մինչև հիմա ներվայանում եմ, որ տենց են դիմում։

Երրորդ անգամն էլ այսօր, երբ ինձ հարցրեցին, թե ո՞վ է … Լոբզիկը։ Ու հարցնողը այնպես չի, որ հայ-ադրբեջանանակն թեմայով չէր հետաքրքրվում։

Պիտակներ. Բլոգ, Լոբզիկ, մի ոտս գերեզմանումա

Ժամանակ առ ժամանակ հայոց ինտերնետներում ինչ-որ ցուցակներ են կազմվում. ազգի դավաճանների, տականքների, հող հանձնողների ևն ևն։ Ես հասկանում եմ, որ մարդիկ դա կազմում են ամենաանկեղծ մղումներից ելնելով, բայց եկեք տեսնենք, թե ինչ ճակատագիր են ունեցել ոչ պակաս անկեղծ մղումներով այլ ցուցակագիրներ։

Եկեք օրինակ` ուշադրություն դարձնենք ընկեր Եժովի վրա։ Ցուցակների կազմումն ընկեր Եժովը սկսել էր առնվազն 1934-1935թթ.։ Կազմել էր պատասխանատվության և պարտքի լուրջ զգացումով ու անօրինակ աշխատասիրությամբ, ինչի շնորհիվ կազմված ցուցակն ավելի քան 700 կիլո մարդկանց անուններով, հիրավի, արժանի է Գինեսի ռեկորդների գրքում տեղ զբաղեցնելուն։

Բայց ոչինչ հավերժ չէ և 1938-ին ԽՍՀՄ գլխավոր ցուցակագրի պաշտոնում ընկեր Եժովին փոխարինեց ընկեր Բերիան։ Վերջինս էլ իր սեփական ցուցակում գրանցեց նաև ընկեր Եժովին։ Դե ի՞նչ ասենք, հողը բետոնից լինի վրան։

Ընկեր Բերիայի կարիերան շատ ավելի երկար տևեց, մոտ 15 տարի, բայց 15 տարի անց անսպասելիորեն պարզվեց, որ նա ևս ցուցակագրված է։

Ընկեր Բերիային ցուցակագրած Սերգեյ Նիկիֆորովիչ Կռուգլովի նկատմամբ ճակատագիրն ավելի բարեհաճ գտնվեց։ Նրան չգնդակահարեցին, մարդն ինքը սեփական նախաձեռնությամբ ընկավ գնացքի տակ։

Եթե կարծում եք, թե սա զուտ խորհրդային ֆենոմեն էր, առաջարկում եմ ծանոթանալ քաղաքացիներ Ժան-Պոլ Մարատի, Ժորժ Դանտոնի, Մաքսիմիլիան Ռոբեսպիերի և այլոց կենսագրություններին։ Սրանք բոլորն անվանի և փորձված ցուցակ կազմողներ էին։

Եվ այս բոլոր բարի մարդիկ դեռ ամենահայտնի ցուցակագիրներն են, սիրելի մեծիկներ և փոքրիկներ։ Մինչդեռ նրանց բազմաթիվ օգնականների, խորհրդականների, ենթակաների և պարզապես համակիրների անունները, ովքեր անմասն չէին մնում ցուցակ կազմելու հայրենանվեր գործից, այսօր չի հիշում նույնիսկ Ինտերնետը։

Հ.Գ.
Ի դեպ, բրիտանացի գիտնականներն այս ֆենոմենը բացատրում են այն փաստով, որ ցուցակագիրը ցուցակի վերջում գրում է նաև իր անունը, օրինակ` «կազմեց` այսինչը», իսկ գնդակահարողներն էլ հասնում են ցուցակի վերջին, կարդում են անունը և ցուցակագրողին էլ են գնդակահարում։ Թյուրիմացաբար։

Պիտակներ. спасти Родину без массовых расстрелов, իմանալ զբանս հանճարոյ, Հայաստան, սովորեք հետս գյոռս չեմ տանելու

Նժդեհի մասին ֆիլմը չեմ նայել ու դեռ պարզ չի կնայեմ թե չէ։ Առայժմ կսպասեմ ֆիլմի մասին կարծիքների, իսկ որ ավելի լավ է` ռեցենզիաների, եթե լինեն։ Հա, ի դեպ, Հայաստանում կինոքննադատ հասկացություն գոյություն ունի՞, երբևէ լսե՞լ եք այդպիսի բան։ Եթե չէ, ինքս ինձ հայտարարում եմ հայ կինոքննադատության հայր։ Խի՞ չէ որ։

Վերադառնամ ռեցենզիաներին. ահա ֆիլմի մասին ինձ հանդիպած առաջին ռեցենզիան ։ Ու կարծես վատ չի գրված, թեև հեղինակն ինքն էլ չի կարողանում խուսափել պաթոսից, բայց Առողջապահության միջազգային կազմակերպության կողմից հաստատված թույլատրելի չափաբաժինը չի խախտում։ Որպես ռեցենզիայի մինուս կարելի է նշել նաև մարտական տեսարանների ռեալիստիկության հարցին չանդարադառնալը, իսկ դա իմ կարծիքով պատմական-ռազմական թեմայով ֆիլմի համար շատ կարևոր հարց է, բայց դե չմոռանանք, որ գրողն աղջիկ է։

Սպասենք այլ ռեցենզիաների։

Հ.Գ.
«Ժողովուրդ, շատ լավնա, անպայման նայեք»-ը իմ համար ոչ ուշադրության արժանի կարծիք է, ոչ էլ առավել ևս ռեցենզիա։

Պիտակներ. Գարեգին Նժդեհ, ռեցենզիաներ, Ֆիլմ