Արմեն Աշոտյանը տենց էլ չիմացավ, թե իրա ղեկավարած ոլորտի իմաստը որնա։ Շախմատից հետո, որն իրականում բյուջեից շախմատի ֆեդերացիայի համար լրացուցիչ փող կթելու համար էր մտցվել (մասնագետներ պատրաստել/վերապատրաստել, շախմատի մասնագետներին աշխատանքով ապահովել, կրթական նյութեր ստեղծել ու տպել, PROFIT), հիմա էլ դպրոցում ազգային երգ ու պար են մտցնում։
«только массовые костры спасут Родину» պիտակով գրառումները
Նախորդ գրառմանս մեջ ԿԳՆ հովանավորած կայքում տեղ գտած նյութերից էի խոսում։ Խոսում էի ու գլխիս գալիքը չգիտեի։ Նոր նենց բանի ռաստվեցի, որ բիոտոկերս խփին։
«Նախնական զինվորական պատրաստության» 10-րդ դասարանի դասագրքից.
Բիոտիկական զենքեր. կառուցված են այնպիսի միջոցների օգտագործման սկզբունքով, որոնք մարդկանց վերածում են ինքնուրույն մտածողությունից զուրկ և կույր կամակատարների։ Կարող են կիրառվել հոգեբանագրգռիչ մարտական գեներատորներ, որոնք կարող են նեղ ուղղորդված ազդեցությամբ խոցել մարդկանց կենսական կարևոր ֆունկցիաները, շնչառությունը, սիրտ-անոթային համակարգը և այլն։ Կարող են կիրառվել հոգեբանական ազդեցության համակարգչային տեխնոլոգիաներ, որոնք անցնելով մարդու գիտակցության մեջ` հնարավորություն են տալիս ճշտգրիտ կանխորոշել և կարգավորել նրա հոգեբանական և ֆիզիկական վիճակը։
Ցավոք սրտի` դասագրքում բացահայտված չեն տելեպորտացիոն և տրանկլյուկացիոն զենքերի թեմաները։
Ընտրությունների մասին
Feb 19
Իզայի մոտ գրեցի, բայց առանձին գրառում էլ անեմ ու մի քիչ ավելի բացված գրեմ։
Րաֆֆին հավաքել է մոտ 539 կիլո ձայն (համեմատության համար ԼՏՊ-ն 2008-ին հավաքել էր 359 կիլո ձայն)։ Ով ումից քանի ձայն գողացավ ” էդ թեմաներն ինձ չեն հետաքրքրում։ Ասեմ, որ Րաֆֆիի մասին բացասական կարծիքս էլ, բնականաբար, չի փոխվել, բայց …
Բայց նաղդ մարդուն կողմ է քվեարկել կես միլիոնից ավել քաղաքացի։ Ու 5 տարի շարունակ մարդը չի ունենալու իշխանական լծակ, բայց կրելու է էդ կես միլիոն ձայնի պատասխանատվությունը։ Ես չգիտեմ «Ժառանգությունում» ընդհանրապես հասկանու՞մ են, թե ինչ ահռելի ռեսուրս է իրենց ձեռքում հիմա, թե ոչ։
Հիշենք, որ մինչև այժմ նախագահի որևէ թեկնածուի այդպես էլ չի հաջողվել մինչև հաջորդ ընտրություն չփոշիացնել իր նկատմամբ եղած այդ վստահությունը։ Անխտիր բոլորն այդ ռեսուրսը մսխել են. սկսած Վազգեն Մանուկյանից, վերջացրած` Լևոն Տեր-Պետրոսյանով։ Ոմանք այդ ռեսուրսը հենց այնպես ջուրն են լցրել (օրինակ` Ստեփան Դեմիրճյանը), մյուսներն այդ ռեսուրսը բիրիքով վաճառել են (օրինակ` Արթուր Բաղդասարյանը), բայց վերջին հաշվով բոլորն էլ այս կամ այն կերպ մսխել են` վերածվելով քաղաքական դիակների։
Հիմա տեսնենք, թե ինչ կբաշարի անել իրեն վստահված կես միլիոն ձայնի հետ Րաֆֆին։ Ասեմ, որ սկիզբն առայժմ ստանդարտ սցենարով է գնում, իսկ հետոն էլ կապրենք, կտեսնենք։ Հինգ տարի հետո չմոռանամ, կարդամ էս գրառումս։
Ես վաղուց, դեռ օտարալեզու դպրոցների վերաբացման ժամանակ էի հասկացել, որ Արմեն Աշոտյանն ընդհանրապես չի հասկանում, թե ինչի համար է ստեղծված իր ղեկավարած ոլորտը։ Եվ որպես ՀՀ «սրտացավ քաղաքացի» /(C) ՍՍ/ պարտքս եմ համարում բացատրել դա պարոն Աշոտյանին։
Աշխարհում այնպես է ստացվել, որ գոյություն ունեն բազմաթիվ մասնագիտություններ և դրանցից յուրաքանչյուրի համար մարդիկ, ովքեր տիրապետում են այդ մասնագիիտությանը։ Այդ մարդիկ կոչվում են մասնագետներ։ Աշխարհում գոյություն ունեն նաև պետություններ և այդ պետություններից յուրաքանչյուրը ամեն մի մասնագիտության համար որոշակի քանակի մասնագետների կարիք ունի (ընդ որում, այդ «որոշակի քանակը» կարող է նաև զրոյի հավասար լինել)։
Հիմա, ցավոք սրտի, անհրաժեշտ մասնագետները քյալամի թփերի տակ չեն հայտնաբերվում և ոչ էլ արագիլն է բերում։ Այդ մասնագետներին պիտի պատրաստել։ Ու դա բավական երկարատև պրոցես է, որը տևում է մի 15-20 տարի։ Լավ, բայց ո՞վ պիտի պատրաստի։ Ասեմ, առաջին հերթին տվյալ պետության կրթական համակարգը։ Առանձին դեպքերում, երբ այդ համակարգն ի վիճակի չէ կամ կա ցանկություն այլոց փորձն էլ կիրառել, օգագործում են նաև օտար պետությունների կրթական համակարգերի ընձեռած հնարավորությունները (միջպետական պայմանագրերը, ուսանողների փոխանակման ծրագրեր, ֆլան-ֆստան)։
Այսպիսով, պարոն Աշոտյան, ձեր մոտ մի տեղ գրեք. «երկրի կրթության համակարգը նրա համար է, որ պատրաստի այդ երկրին անհրաժեշտ որակի և քանակի մասնագետներ»։
Եվ սա, որքան էլ դա տարօրինակ է, վերաբերում է նաև Հայաստանի Հանրապետության կրթության համակարգին։
Իսկ ինչի՞ համար չէ կրթության համակարգը (մասնավորապես` Հայաստանի կրթության համակարգը)։
- Կրթության համակարգը օտար պետությունների համար մասնագետների պատրաստման համար չէ (սա չի նշանակում, թե վերոհիշյալ միջպետական ֆլան-ֆստանների շրջանակներում Հայաստանում չեն կարող սովորել օտարերկրացիներ)։
- Կրթության համակարգը օտար պետություններում հայաստանցիներիս ինտեգրումը հեշտացնելու համար չէ։
- Կրթության համակարգը երկրի համար ոչ պետքական մասնագետների պատրաստման համար չէ։
- Կրթության համակարգը դրսից Հայաստանին օգնողներ պատրաստելու համար չէ, քանի որ «Դրսից Հայաստանին օգնող» մասնագիտություն գոյություն չունի։
Այս 4 կետն էլ անպայման գրեք ձեր մոտ։
Որպեսզի թյուրիմացություն չառաջանա, նշեմ, որ «այսինչ մասնագետը պետք է» չի նշանակում, որ պետք է հենց կիրառական ոլորտում։ Օրինակ` եթե այսօր Հայաստանն իրեն չի կարող թույլ տալ մեծածավալ հետազոտական աշխատանքներ ֆիզիկայում, դա դեռ չի նշանակում, որ Հայաստանին ֆիզիկոսներ պետք չեն։ Նույնիսկ այդ պարագայում, երկրին անհրաժեշտ է ֆիզիկոսների գոնե այնպիսի մի մինիմալ քանակ, որը հնարավորություն կտա խուսափել գիտելիքների կորստից, մինչև պայծառ ապագան վրա հասնի։
Որ խոսքը սրան հասավ, էդ էլ ասեմ, պարոն Աշոտյան։ Ուրեմն գիտելիքները ժամանակի ընթացքում կուտակվում են։ Որպեսզի այդ կուտակված գիտելիքները չկորչեն, խելոք-խելոք գրքեր ունենալը գրադարաններում բավարար չէ (նույնիսկ, եթե այդ գրքերը գրված լինեն որևէ մրցունակ լեզվով)։ Անհարժեշտ է նաև, որ այդ գիտլիքները յուրաքանչյուր ավագ սերունդը, փոխանցի իր հաջորդ սերնդին։ Իսկ գիտելիքների կորուստը, պարոն Աշոտյան, ամենասարսափելի բանն է, որը կարող է պատահել որևէ երկրի, պետության կամ քաղաքակրթության հետ։
Հ.Գ.
Սիրելի իմ ոչ այնքան շատ ընթերցողներ, օգնեք պարոն Աշոտյանին, որ նա վերջապես իմանա, թե ինչի համար է նախատեսված իր ղեկավարած ոլորտը։ Ուղարկեք այս տեքստը կամ հղումը նրան կապի ձեր նախընտրած որևէ միջոցով, ձեր լուման ներդրեք կառավարություն-ժողովուրդ կապի ամրապնդման սրբազան գործում, հատկապես ընտրությանն ընդառաջ։ Շնորհակալություն, ուշադրության համար։
