«Հունիս, 2014»-ի պահոցը
Гыыыы
Jun 28
Недавно азербайджанские СМИ начали истерику об «армянском наступлении» в Нахиджеване. Мол ожесточенные бои и все такое.
В реальности все было чуток по-другому: просто в один прекрасный день азербайджанцы проснулись и обнаружили, что на ранее нейтральных господствующих высотах теперь окопались армяне. Эти высоты долго оставались «бесхозными» из-за сложного рельефа и климатических условий.
Подробности под катом в фоторепортаже из новых позиций армянской армии (фото кликабельны).
Կարդալ այս տարրի մնացած մասը »
Про посольство РФ в Украине
Jun 15
Спрашивать понимает ли толпа рядом с посольством какие риски носит в себе возможный штурм посольства или не понимает бессмысленно. Толпа вообще редко где что-либо понимает или дает себе отчет в чем-то.
Но вот интересно другое – украинцы на всех уровнях заявляют, что с ними воюет Россия. Ну ОК, я вовсе не против такой версии. Но блин, как, как в этом случае объяснить, что дипломатические отношения не прерывались? И кстати, кто в курсе, поставки по ВПК они таки додумались заморозить или все еще продолжают клепать двигатели для вертолетов и силовые установки для корабликов? Я просто в какой-то момент перестал следить за темой.
Ну и тут вдобавок прекрасное видео из место событий. Журналист откопал в толпе ну просто эталонного долбоёба. Отличный индивидуум, должен сказать, прекрасен во всем. Из фейсбука прямо на площадь защищать воинов от Путина.
З.Ы.
Да и вот еще. Таки почему все эти половозрелые самцы на следующем видео все еще не в окопах?
Շատերը լրջով ու անկեղծ հավատում են ռուսական էն հիմարություններին, թե Եվրոպայում ինցեստ են օրինականացնում ու չուծ լի նի դպրոցից սովորացնում են։ Հիմա տեսնենք, թե եվրոպական մի շարք երկրներում օրենսդրությունն ինչա ասում իրականում։ Սկսենք «ամենափչացածներից». Նորվեգիա, Շվեդիա ու Ավստրիա (որտև Կոնչիտա). Կարդալ այս տարրի մնացած մասը »
Ղարաբաղյան պատերազմի սկզբնական շրջանում ամեն ջոկատ ինքն էր իր գլխի տերը։ Էն որ Մոնթեն վրդովված բողոքում էր, թե դիրքը թողել, գնացել են ընկերոջ թաղմանը։ Դիսցիպլինան թույլ էր, պրոֆեսիոնալ զինվորականներին բանի տեղ դնողներն էլ քիչ էին` հատկապես ցածր օղակներում։ Դա վաաբշե հայտնի բանա. փոխադարձ քամահրական վերաբերմունք ու կոնֆլիկտ կամավորական-ֆիդայու ու պրոֆեսիոնալ-զինվորականի միջև։ Մենակ մեր մոտ չի տենց, բոլոր տեղերում ա։ Պատճառների մեջ չխորանամ, վոոբշեմ տենց աշխարհի դրվածքը։
Հետո եղավ 92-ի ամառվա կատաստրոֆան ու քանի որ հայը պրպտող միտք ունի, էդ պրպտող միտքը սկսեց հարցնել. «բա խի՞ պտի սենց էղներ»։ Ու ըտեղ նորից մեյդան եկան պրոֆեսիոնալներն ու բացատրեցին, որ տենց պտի էղներ, որովհետև տենց էր գրած իրանց ուչլիշչաների դասագրքերում։ Ու իրականում էդ պահից սկսվեց կանոնավոր բանակի ձևավորումը, և բոլորին խցկեցին էդ բանակ։ Ով համառորեն չէր ուզում խցկվել կամ ցրեցին, կամ … լավ, не будем о грустном։
Հիմա, Ուկրաինայի հարավ-արևելքի զինված խմբավորումներում մենք նույն էդ խնդիրները կարող ենք դիտել, էն էլ օնլայն։ Էլի կոնֆլիկտ ոչ զինվորական ապստամբների ու զինվորական ապստամբների միջև։ Էլի դիրքերը ինքնագլուխ թողնել ևն, ևն։
Շատ տիպիկ է օրինակ ապստամբների Սլավյանսկի խմբավորման ու Դոնեցկի «Վոստոկ» գումարտակի գործողությունների համեմատությունը։ Առաջինի ղեկավարը մի շարք հակամարտություններով անցած փորձառու զինվորական է` Իգոր Ստրելկով։ Ֆորմալ առումով երկրորդի ղեկավարն էլ է զինվորական. Դոնեցկի «Ալֆա» հատուկ ստորաբաժանման նախկին հրամանատար Ալեքսանդր Խոդակովսկի։ Բայց միայն ֆորմալ առումով, որովհետև ըստ էության այդ մարդը գիտի միայն շենք գրավել, իսկ մարտական գործողությունների մասին պատկերացում չունի։
Ու էլի տիպիկ է, որ նույն Խոդակովսկին գործում է սամ սեբե ռեժիսյոր վիճակներում։
Հիմա եթե համեմատենք երկուսի արդյունքները, ապա Սլավյանսկում մինիմալ սեփական կորուստներով ապստամբներն իրենց հաշվին են գրանցել ուկրաինական ուժայիններին հասցված ամենացավալի կորուստները (բացառությամբ Վոլնովախայի բլոկ-պոստի ոչնչացումը ու Ռուբեժնոեի մոտ եղած մարտը), ներառյալ` ավիացիայի բոլոր կորուստները։
Դրա դիմաց «Վոստոկն» աչքի է ընկել Դոնեցկի օդանավակայանի տապալված գրոհով, սեփական բազան անզգուշորեն ուկրաինական օդուժի հարվածի տակ դնելով ու սահմանապահ ուղեկալի տապալված գրոհով։ Եվ դա այն դեպքում, որ «Վոստոկն» առնվազն ավելի վատ չէ զինված ու հաստատ ավելի լավ է մատակարարվում։
Հիմա ինչի եմ էս ամեն ինչը գրում։ Գրում եմ, որովհետև լիքը մարդ եմ տեսնում Հայաստանում, որ դեռ ապրումա բանակի նշանակության ու դերի մասին ֆիդայական պատկերացումներով ալյա 92 թիվ կամ «Ռանչպարների կանչ»։ Բանակի կայացման մեր պատմությունն ադեկվատ շարադրված ու գրված չէ ու դրա դերն ամբողջ խորությամբ չի էլ գիտակցվում։ Ու այդ ամեն ինչը հազիվ թե առաջիկայում արվի քաղաքական պատճառներով, բայց փոխարենը կա հնարավորություն նույն պրոցեսը տեսնել ու հասկանալ ուրիշի օրինակով։
