«Հայաստան/Армения» խորագրի պահոցը

Իմ գրառումը հեմշիլների և այլ ծպտյալ հայերի մասին վկոնտակտե.ռու-ից: Քանի որ այնտեղի լսարանը հիմնականում ռուսախոս է, գրառումը ռուսերեն է:

Значит так-с. Для начала попробуем объективно понять в какой жопе (извиняюсь за это слово, но оно как никакое другое характеризует ситуацию) армянство находится.

1. Как вы все знаете за прошедшие сто лет жизненное пространство армянства сократилась более чем в 10 раз и ныне составляет где-то около 50 тыс. кв.км (включая Джавахк). При этом даже эти 50 тыс. кв.км надежно не заселены армянами.

2. Поголовье армян в мире оценивается от 9 до 11 лимонов. В принципе это было бы не так уж и плохо, если бы не одно но … из всей этой массы, на остатках своего жизненного пространства проживает от пессимистичного 2 лимона до оптимистичного 3.5 миллиона человеков. При этом среди этой 2-3.5 лимона желающих свалить из этого куска жизненного пространства не так уж и мало.

3. Даже все вышеописанное было бы не так плохо, если бы армянство жило в каком-нибудь острове размером 50 кв.км. А нет, армянство живет в окружении весьма дружелюбной тюркоязычной массы. Поголовье этой тюркоязычной массы на юге 16 лимона, на востоке 6-9 лимона и на западе 60-70 лимона. И того 82-95 млн..

4. Та часть армянства, которая находится вне своего жизненного пространства просто является биоматериалом для тех народов, на территории которых живет.

Представили себе ситуацию? Вот все это называется жопой (еще раз извиняюсь). Чудно, едим дальше. Я не буду тут читать лекцию почему эта тюркоязычная масса так нежно любит нас и почему мы отвечаем ему взаимностью ” так как тут и без меня много нациков и в этом просто нет необходимости. Я так же не буду тут объяснять, почему у армянства есть естественное желание вернуть свое жизненное пространство. Да, да, даже покидающий Армению на совсем армянин, в душе надеется, что “мер hохер@ hет беренк”. Вот такой вот мечтательно-действенный парадокс (C).

И так, армянин мечтает о возвращении своего жизненного пространства. Что для этого нужно?

Для этого, товарищи, нужно, чтобы этот армянин вернулся на эти 50 тыс. кв.км, если он находится не там, женился и понарожал детишек штук 8-10 и завещал им свою мечту про “цовиц цов Айастан”. И вот тут, дети мои, случается облом. Армянин, как мы все знаем, существо чересчур вумное (хомосапиенс арменипитек, епти). Более того, армянин существо образованное, ну там юрист, врач, экономист и тэдэ и тэпэ. Он быстро соображает, что на этих 50 тыс. кв.км у него нет квартиры, а даже если есть, чтобы прокормить этих 8-10 штук детишек, надо будет работать по 25 часов в сутки, причем возможно придется работать не по профессии, а землю копать в каком-нибудь Богом забытом деревне. Ну а про то, чтобы всех этих 8-10 штук детей обустроить, дать образование ” так это вообще не вариант, некоторым из них придется даже не думать стать там юристом, а землю копать. Согласитесь, что все это не самое приятное, что грозит человеку. Нет, собственно процесс размножения конечно приятно, да вот последствия как-то не очень. В конце концов хочется жить по человечески, там на море сходить позагорать, сидеть в этих ваших интернетах, иметь там айфон и тэдэ и тэпэ.. Одним словом такой вариант выхода из жопы (снова извиняюсь) доставляет массу личных неприятностей и дискомфорта и на это мало кто идет.

И тут в информационном поле армянства выигрываться приз ” ХЕМШИЛЫ. Суть приза:
” Дорогой армянин, ты хочешь вернуть свое жизненное пространство?
” Конечно.
” Так это же так легко. Западная Армения почти у тебя в кармане.
” Серьезно?
” Конечно, ты должен знать, что на территории твоего потерянного жизненного пространства до сих пор живут армяне.
” Чего? Как? Их разве не уничтожили?
” Нет, они вовремя приняли Ислам и их не уничтожили.
” Аааа.
” Так вот, благодаря этому умному ходу тамошних армян, теперь для возвращения своего жизненного пространства вовсе не нужно жить в Армении, нарожать кучу детишек, просто надо дождаться, пока тамошные армяне, их кстати называют хемшиламы, понарожают много детишек и когда их там станет миллиона 30, 40, 50, они поднимут восстание и присоединятся с Республикой Армении.
” А сколько их сейчас там?
” Много, очень много. Там еще и есть криптоармяне ” и их тоже много, очень много.
” А это кто такие?
” Это те, кто делает вид, что не армянин, а на самом деле армянин.
” Аааа.

Красиво, не так ли? Наша собственная мечта для нас стала ловушкой. Армянин понимает всю тяжесть своего положения, понимает все те проблемы и вызовы, перед которыми он стоит и понимает как тяжело ему, лично ему придется, чтобы все это преодолеть. И тут ему говорят, что все на самом деле можно вернуть так легко, хемшилы нам помогут (С). Это классический лохотрон, а мы оказались лохами, вдруг поверившие, что наши проблемы могут решится и без наших усилий, без какого-либо дискомфорта для нас.

Պիտակներ. , , , , , ,

Կինոդիտումներ “Թեքեյան” կենտրոնում

«Հայատյացությունը թուրքական և ադրբեջանական կինոյում»

Ուրբաթ, նոյեմբերի 12, ժամը 15:00 «Ժառանգ» մշակութային հասարակական կազմակերպության նախաձեռնությամբ «Թեքեյան» կենտրոնում կկայանա թուրքական և ադրբեջանական քարոզչական կինոնկարների դիտում։

Դիտումների նպատակն է հայկական հանդիսատեսին տեղեկացնել ադրբեջանական և թուրքական կինոյում հայատյացության թեմայի շահագործման, այդ երկրներում կինոն որպես հակահայկական քարոզչության գործիք օգտագործման օրինակներին։

Կցուցադրվի Թուրքիայի զբոսաշրջության և մշակույթի նախարարության պատվերով նկարահանված պատմական ժանրի «Հարյուր քսան» գեղարվեստական ֆիլմը, ինչպես նաև մի շարք ադրբեջանական արտադրության նյութեր՝ կարճամետրաժ կինոնկար, մուլտֆիլմ, այլ տեսանյութեր։ Միջոցառման ընթացքում կներկայացվեն նաև լրացուցիչ տեղեկություններ Ադրբեջանում և Թուրքիայում վարվող հակահայկական քարոզչության մասին։

Մուտքն ազատ է։

«Ժառանգ» մշակութային հասարակական կազմակերպությունը ստեղծվել է 2003 թվականին։ Կազմակերպության նպատակն է հայկական պատմամշակութային ժառանգության պահպանումը, հայ մշակույթի զարգացմանն աջակցելը, կրթական ծրագրերի մշակումը և իրագործումը։

Պիտակներ. , ,

Տեսնես ԱԺ հին դահլիճում էր հարմար քնելը, թե՞ նորում:

Պիտակներ.

Նժդեհից որոշ բաներ էի վերընթերցում ու ինձ համար շատ անսպասելիորեն մի բան հասկացա ” Նժդեհը վտանգավոր է, շատ վտանգավոր, ու պիտի արգելել Նժդեհի գրքերի ազատ վաճառքը գրախանութներում: Ասենք չի կարելի, որ մինչև քսան տարեկանները Նժդեհ կարդան, ինչպես օրինակ չի կարելի, որ չորս տարեկան երեխան հրազենի հետ խաղա:

Պիտակներ.

Ձյուդոյի մասին

Նայում ենք սա.

Ամեն ինչ լավա չէ՞: Նույնիսկ ցանկությունա առաջանում գնալ ու “Բարգավաճ Հայաստանի” համար քվեարկել, ցավոք ընտրություններ չկան: Հիմա սա նայելուց հետո գնում ենք այստեղ ու կարդում սա.

“… Գագիկ Ծառուկյանը հայտնեց, որ Ալեքսան Ավետիսյանը կդառնա ՀԱՕԿ-ի փոխնախագահ և արդեն նոր պաշտոնում կզբաղվի ձյուդոյի խնդիրներով”։

Չէ ասենք սա նորմալա՞: Վայթեմ սրա արդյունքում պետքա դատախազությունից այցելեին Ալեքսան Ավետիսյանին, մի հատ հետաքրքրվեին, յարաբ էտ ի՞նչ փողերա վերցրել, ումիցա՞ վերցրել, ինչի՞ համար, վերցնելուց ՀԴՄ կտրոն տրամադրելա՞, թե՞ չի տրամադրել, էտ խի՞ չի ուզում դատախազության քննիչների հետ փողերը կիսվի, չէ՞:

ԹԱՐՄԱՑՈՒՄ Աաաաա, տեսահոլովակը փակեցին:

Պիտակներ. , , , , ,

Կարծես թե մեր ԱԳՆ-ն կենդանության ինչ-որ նշաններ է ցույց տալիս:

-Նախ ցանկանում եմ խորին ցավակցություններս հայտնել Մանվել Սարիբեկյանի հարազատներին: Երիտասարդ հովվի առևանգումը, բռնության միջոցով ստիպելը հեռուստատեսությամբ ակնհայտ անհեթեթություններ ասել, և վերջիվերջո սպանելը զարհուրելի է թե՛ իր էությամբ, թե՛ ցինիզմի այն աստիճանով, ինչպես դա մատուցվեց հանրությանը: Սա հայտնի ահաբեկիչներին բնորոշ գործելաոճ է՝ սկզբից պատանդին նվաստացնել տեսախցիկի առջև, ապա սպանել: Քնած մարդկանց կացնահարողներին, գերիներին սպանողներին, մշակութային ժառանգությունը շարունակաբար ոչնչացնողներին հրահրողները և հերոսացնողները ՄԱԿ-ի ամբիոններից խոսում են հումանիտար իրավունքից, միգուցե, իրենց համար այդ բառն ա՞յլ իմաստ ունի: Իհարկե, հասկանալի է, որ նման միջնադարյան մեթոդներով հարցեր չես կարող լուծել և հայտնի է, որ բռնությունը թուլության նշան է:

Պիտակներ. , ,

Ժողովուրդ ջան, ես հասկանում եմ, որ դուք սպասում էիք կոշտ պատասխան ՊՆ-ից, ծառերից կախված ադրբեջանցիների մի քանի տասնյակ դիակներ որպես պատիժ և այլն, բայց ախր հիմա խնդիրը ոչ կոշտ պատասխանելն է, ոչ էլ ադրբեջանցիներին պատժելը, այլ այդ տղայի մարմինը իր հարազատներին հասցնելը: Կյանքը փրկել չկարողացանք, գոնե մարմինը կարողանանք բերել, որ հարազատները կարողանան վերջին հրաժեշտ տալ: Ու նոր դրանից հետո կարելի է մտածել ադրբեջանցիներին պատժելու մասին:

Պիտակներ. , ,

Եվ նորից ԼՂՀ ճանաչման մասին

Հայաստանում նորից խոսում են ԼՂՀ ճանաչման մասին: Այնպիսի տպավորություն է, որ ոչ ոք այլևս չի հասկանում, թե ինչի մասին են խոսում: Մառազմի համաճարա՞կ է, ինչ է: Ի՞նչ ասես, մարդիկ մոռացել են, թե ինչից սկսվեց արցախյան պայքարը և անկեղծորեն հավատացել են, որ մենք պայքարում ենք Արցախի անկախության համար: Անկախություն ումի՞ց: Ադրբեջանի՞ց: Եվ նույնիսկ սրան հակասող պաշտոնական թեզը, թե Արցախն Ադրբեջանի կազմում չի եղել, մարդկանց մոտ դիսկոմֆորտ չի առաջացնում: Մինչդեռ Արցախը ընդամենը Հայաստանի մարզ է: Եվ ուրիշ ոչինչ:

Հայկական ԽՍՀ Գերագույն խորհուրդը՝ արտահայտելով Հայաստանի ժողովրդի միասնական կամքը, … հիմնվելով 1989 թվականի դեկտեմբերի 1-ի «Հայկական ԽՍՀ-ի և Լեռնային Ղարաբաղի վերամիավորման մասին» Հայկական ԽՍՀ Գերագույն խորհրդի և Լեռնային Ղարաբաղի Ազգային խորհրդի համատեղ որոշման վրա

Սա հատված է Հայաստանի Հանրապետության Անկախության Հռչակագրից: Ինչ-որ մի պահ, ինչ-որ մեկը մեզ ասեց. “ժողովուրդ ջան, տակտիկական նկատառումներով մենք աշխարհին պիտի ասենք, թե իբր Արցախն անկախ պետություն է, մենք կապ չունենք”: Աշխարհը չհավատաց, բայց հավատացինք մենք ինքներս: Եվ հիմա լրջորեն քննարկում ենք արժի՞ արդյոք ճանաչել ԼՂՀ անկախությունը … Հայաստանից, թե՞ ոչ:

Բայց դա այս իրավիճակի միակ անհեթեթությունը չի: ՀՀՇ-ական հանցագործ վերնախավի կողմից շրջանառության մեջ դրված ‘անկախ Արցախ’ գաղափարը հանգեցրել է մեկ այլ անհեթեթության ևս. այսօր Հայաստանը բանակցություններ է վարում Ադրբեջանի հետ, որպեսզի վերջինս ճանաչի Հայաստանի տարածքի մի մասի անկախությունը Հայաստանից: Հետաքրքիր է, թե դիվանագիտության ամբողջ պատմության մեջ եղե՞լ մեկ այլ այս կարգի անհեթեթ իրավիճակ:

Պիտակներ. ,

Արևմտյան Հայաստան գնալու մասին

7օրին տված հարցազրույցում երգիչ Արսեն Գրիգորյանը (Մրո) մի այսպիսի միտք է ասել. “[Թուրքիա հանգստանալու] Մեկնողների թիվը կարող է չպակասել, բայց այդ թիվը մեզ համար որակ չի կազմում: Մյուս կողմից էլ կարող եմ ասել, որ Արևմտյան Հայաստան այցելողների թիվը մեծացել է՝ ովքեր գնում են ուխտի, վայելու մեր պապենական օդն ու ջուրը:”

Ընկերներիցս մեկն այնտեղ մի մեկնաբանություն է թողել, որը ուզում եմ ամբողջությամբ տեղադրել:
_______________________________________________________________________________________

“Մյուս կողմից էլ կարող եմ ասել, որ Արևմտյան Հայաստան այցելողների թիվը մեծացել է՝ ովքեր գնում են ուխտի, վայելու մեր պապենական օդն ու ջուրը:”

Գուցե ընդամենը միտքն անհաջող է ձևակերպված կամ լրագրողն է այլ կերպ գրառել ասավծը, բայց եթե այս նախադասությունը հասկանանք այնպես ինչպես գրված է, ապա ստացվում է, որ մարդիկ գնում են Արևմտյան Հայաստան ուխտի, այդ ուխտը կայանում է նրանում, որ վայելում են իրենց պապերի օդն ու ջուրը, և որ սա դրական երևույթ է դիտվում հայրենասեր, կրթված, նորմալ մարդկանց կողմից:

Կարծում եմ կհամաձայնվեք, որ առհասարակ` ինչ որ բանի հետ կապված (առողջ) վայելք կարող է ապրել կամ մեկը, ով այդ բանի նկատմամբ տեր է, կամ մեկը ով այդ բանի նկատմամբ հյուր է (հյուրասիրվում է այդ բանով):

Բացատրեք խնդրեմ. հայերը, որվքեր գնում են Արևմտյան Հայաստան ու «վայելում են» «իրենց պապերի օդն ու ջուրը», նրանք այդ «օդի ու ջրի» տե՞րն են իրենց համարում, թե՞ իրենց համարում են թուրքի (կամ քրդի) հյուրը, ով իրենց հյուրասիրում է իրենց «պապերի օդն ու ջուրը». գուցե մեկա՞յլ բան:

Առաջին դեպքը: Այդ վայելքներն ապրելիս որևէ կերպ արտահայտվու՞մ է նրանց տեր լինեիը. չեմ ճանաչում ու դժվարությամբ եմ պատկերացնում մեկին, ով կարող է հիմա գնալ Արևմտյան Հայաստան ու տիրոջ պես պահել իրեն, առավել ևս` տիրոջը վայել վայելքներ ապրել (ինչպիսրն հենց «պապերի օդն ու ջուրը վայելելն» է). եթե կան այդպիսինները, ապա փառք նրանց. խոսքը նրանց մասին չէ: Վատագույն դեպքն այն է, որ նրանց թվա, թե իրենց տիրոջ պես են պահում, այնինչ իրականում նրանց պահվածքը լինի ստրուկի պահվածք. սա կբերի (բերում է) (առհասարակ` ամենինչի նկատմամբ) տեր լինելու զգացողության այլասերման, այնինչ մարդու ինչ լինելը մեծապես պայմանավորված է նրա` ինչի (և ինչպես) տեր լինելով:

Երկրորդ դեպքը: Դե սա ակնհայտ աբսուրդ (եթե չասեմ այլասերություն) է. հյուրընկալ թուրքը Ձեր պապերի հողում հյուրասիրում է Ձեզ Ձեր պապերի օդով ու ջրով… առաջին անգամ Հայաստանում… աննախադեպ ցածր գներ… ամեն մի մարդուն ամեն իննը միավոր օդի և մի միավոր ջրի դիմաց տրվում է բոնուս` հինգ միավոր հող (սակայն բոնուս ստացված հողը պարտադիր պետք է տանեք Ձեր հետ. թողնելով այն Թուրքիայում կզրկվեք դրա նկատմամբ սեփականության իրավունքից)…

Դե երրորդ դեպք չգիտեմ. նորից` ինչ որ բանի հետ կապված (առողջ) վայելք կարող է ապրել կամ մեկը, ով այդ բանի նկատմամբ տեր է, կամ մեկը ով այդ բանի նկատմամբ հյուր է… գուցե նաև մեկը, ով այդ բանը խլել կամ գողացել է, կամ մեկը, ով շատ տերերից մեկն է… բայց կարծում եմ այս դեպքերը այս կոնտեքստում քննարկելն արդեն անիմաստ է: (Ի դեպ` թուրքը հենց խլել է, ու շատ արժանի, արդար, անվրդով ձևով վայելում է):

Անթալիա հանգստանալու գնացող հայերի պարագան թերևս կարող է ավելի ընկալելի է և ավելի ընդունելի լինել: Նրանք գնում են կենցաղային, բանալ, հասարակ հաճույքներ ստանալու: Այդ հաճույքները մասամբ կարող են փողով թուրքից գնել ու իրենց տիրոջ պես պահել այդ գնածի նկատմամբ, մնացած մասամբ էլ կարող են ստանալ հյուրասիրվելով թուրքի կողմից: Իհարկե, այսպիսի մոտեցման պարագայում դժվար և գուցե նաև անիմաստ է թուրքերի ու Թուրքիայի նկատմամբ ունենալ առողջ, սթափ, գիտակից վերաբերմունք, և հետևաբար այս մոտեցումը նույնպես մերժելի եմ համարում:

Քավլիցի, ես չեմ մեղադրում Արևմտյան Հայաստան գնացողներին ու այդ արարքը մերժելի չեմ համարում, բայց համոզված կարծում եմ, որ աբսուրդ է հիմա գնալ Արևմտյան Հայաստան ու վայելել այն (կամ այդ ուղևորությունը, կամ դրա հետ կապված որևէ այլ բան), իսկ այդ աբսուրդ արարքը փորձել անելը համարում եմ առնվազն տգիտություն:

Իհարկե, Արևմտյան Հայաստան գնալու պատճառներ կան և վայելելը այդ պատճառներից չէ, սակայն կարծում որ ամեն մեկը չէ, որ (իր մեջ) այնքան ուժ, կարողություն, կայունություն կգտնի, որ գնա ու արածին ինչ որ անուն դնի, հետո էլ կարողանա ասի` այ էս բանը արեցի… ի՞նչը արեցիր…

Առհասարակ` մարդ պետքա անի մենակ էն բաները, ինչը որ կարա անի. էն բաները ինչը որ չի կարա անի, պտի չանի:

Պիտակներ. ,

Էկոնոմիկայի նախարարության կայքում կարդում եմ. “Հայաստանի Հանրապետությունում էլեկտրոնային հասարակության ձևավորման հայեցակարգ”: Լուրջ եմ ասում, այս ձևակերպումից ուղեղս կառոտկի տվեց, կամ ինչպես տատիկս կասեր. “վալասոկներս քցեցին”: Բա ի՞նչ էիք սպասում, էլեկտրոնային հասարակության մաս եմ կազմելու, բա ուղեղս էլ կառոտկի կտա, պոչկես էլ, հանաք բան հո չի՞:

Մեկ այլ հայեցակարգ կրում է. “Գյումրի քաղաքը տեխնոքաղաքի վերակառուցելու հայեցակարգ” հպարտ անունը:

Պիտակներ. , , ,