Կորեոլան

Մեր Կառավարության ձեռքն ավելորդ մեկ ու կես միլիոն դոլար է հայտնվել ու Կառավարությունը որոշել է այդ փողերով շախմատը դպրոցներում դարձնել պարտադիր առարկա։ Շատ մտածեցի, թե ում տանձին է դա պետք ու միայն մի տարբերակ գտա. այսօրվա աշակերտները մի օր մեծանալու, հասնելու են թոշակի տարիքին և բնականաբար սկսելու են ակտիվորեն մասնակցել շախմատի բակային առաջնություններին։ Փաստորեն, այս նորամուծությունն ըստ էության մի հեռահար ու երկարաժամկետ ծրագիր է` ուղղված շախմատի բակային առաջնությունների մակարդակի բարձրացմանը։ Որևէ այլ օգտակար բան միջին աշակերտին շախմատի դասերը չեն տա։

Բայց, եթե այդպես է, ապա խիստ վրդովվեցուցիչ է, որ բակային այնպիսի սիրված և ավանդական հայկական սպորտաձևեր, ինչպիսիք են նարդին և բլոտը, անտեսվում են։ Հետևաբար պահանջում եմ ինչ-որ մի տեղից ճարել ևս երեք միոլիոն դոլար և դպրոցներում մտցնել նաև նարդու ու բլոտի դասաժամեր։ Դրանով, մենք նաև կնպաստենք այդ ավանդական սպորտաձերի մասայականացմանը և միջազգայնացմանը ու ինչու չէ, Հայաստանը կդարձնենք նարդու և բլոտի համաշխարհային կենտրոն ու գերտերություն։ Կարելի է չէ՞, ասենք … ասենք Իջևանը հռչակել նարդու միջազգային կենտրոն (վերջիվերջո այդ քաղաքը ինչ-որ մի բանի միջազգային կենտրոն պիտի լինի՞, թե՞ ոչ), կազմակերպել միջազգային մրցաշարեր, որը նաև խոստանում է բազմաթիվ նոր տուրիստների հոսք, այսինքն` Հայաստանը ձեռի հետ դրանով ևս մի քայլ կկատարի տուրիստական գերտերություն դառնալու ճանապարհին։

Իսկ բլոտի կենտրոն, դե այստեղ երկու կարծիք լինել չի կարող, այդպիսին պիտի հռչակել Երրորդ մասը, որտեղ բլոտի դարավոր ավանդույթներ կան։ Ի դեպ, դա ևս կնպաստի տնտեսության այլ ոլորտների զարգացմանը. բացի միջազգային մրցաշարերից ու տուրիստների նոր հոսքերից, բլոտը կարող է նպաստել նաև ազարտային խաղերի զարգացմանը. մեր կազինոներում կարող են բլոտի մրցաշարեր անց կացնել, որը ազարտային խաղերի նոր սիրահարներ կբերի Հայաստան, և այդպիսով Հայաստանը կդառնա տարածաշրջանային Մոնտե-Կառլո կամ Լաս-Վեգաս, մմմմ … ։

Պիտակներ. բա սա երկիրա՞, կրթություն, Հայաստան

Ֆեյսբուքում կարդում եմ “Ադրբեջանական ռազմական օդանավերը խախտել են Արցախի օդային տարածքը”։ Ի՜, չհասկացա, անցնում եմ հղումով ու սա եմ կարդում։

Ինչպես հաղորդում են Արցախի ՊԲ ից, անցած շաբաթ հակառակորդի ավիացիան շփման գծի երկայնքով մի շարք ուսումնառազմական թռիչքներ է իրականացրել: Մասնավորապես` ապրիլի 14 –ին, ժամը 10:15-ից սկսած, Ադրբեջանի ռազմաօդային ուժերի 411-րդ ավիացիոն գնդի 4 գրոհային օդանավ եւ 9 ռազմական ուղղաթիռ հրամանատարաշտաբային ուսումնավարժանքի շրջանակում իրականացրել են ռազմաուսումնական թռիչքներ շփման գծից 5-15 կմ դեպի խորք: Պաշտպանության բանկի հակաօդային ուժերը նշանառության եւ խիստ վերահսկողության տակ են պահել հակառակորդի ավիացիան:

Չգիտեմ էլ ինչպես սրան արձագանքեմ, ախր ո՞նց կարելի է այսքան տխմար լինել։

Պիտակներ. բա սա երկիրա՞, լրագրողներ, Հայաստան

Արա դե ե՞րբ են արև տալու, զզվեցինք:

Պիտակներ. եղանակ, Հայաստան

noni_no-ի մոտ սա կարդացի, այդ մեկը բաց էի թողել։ Սրա ու էտ բենթլի-մենթլիների հետ կապված մի եզրակացության եկա. մենք երևի ինչ-որ մի պահի կորցրել ենք պատկառանքի զգացմունքը։ Հարցն այն չի, թե որքանով է որևէ երևույթ առկա, արդարացված, ճիշտ և այլն, այլ այն, թե ինչպես դրան պիտի վերաբերվել ու արձագանքել։ Ինձ թվում է կան, համենայն դեպս ինչ-որ ժամանակ գոյություն են ունեցել ինչ-որ դժվար նկարագրվող սահմաններ, որից այն կողմ չի կարելի անցնել, բայց արի ու տես, որ անցնում են ու չեն զգում, որ անցան։ Բոլոր այդ “կաթողիկոսին փողերը չե՞ն հերիքում”, “մեքենադ ի՞նչ ես անելու” … այդ սերիայից են։

Լավ, մի ուրիշ օրինակի վրա ասեմ, որ չասեն. “եկեղեցականներին ես պաշտպանում, դրա համար ես տենց ասում”։ Ինձ ճանաչողները, երևի կարող են պատկերացնել, թե ես ինչպես եմ վերաբերվում ասենք գեներալ Մանվելին։ Ինչ-որ ժամանակ առաջ. չեմ հիշում ԵԿՄ հանրագումար էր, թե ինչ. մի խոսքով, ինչ-որ ժողով էր, որին գեներալ Մանվելն էլ էր ներկա։ Դե հիմա լրագրողները բնականաբար մարտի մեկ, ժողովուրդ, ֆլան-ֆստան։ Ու ինչ-որ լրագրող Մանվելին ինչ-որ ախմախ հարցերա տալիս ” բա դավաճանություն, բա ես շատ գիտեմ ինչ։ Յութուբներում տեսագրությունը կար։ Հիմա. նույնիսկ գեներալ Մանվելի նկատմամբ ունեցած իմ վերաբերմունքով և նրա բռի պատասխանով հանդերձ, ինձ այդ իրավիճակում զայրացրեց լրագրողը։ Եթե նույն բանը գեներալ Մանվելին չհարցներ, այլ ասենք Դոդի Գագոյին հարցներ (ում ի դեպ, ես շատ ու շատ ավելի լավ եմ վերաբերվում, քան գեներալ Մանվելին), դա ինձ բնավ չէր զայրացնի։ Ախր այ աղջիկ ջան, էտ մարդը քու թայնա՞, ախր էտ մարդն ինչ-որ անցյալ ունի, էտ մարդը քու հարևանը չի ում հետ սաղ օրը կոֆե ես խմում, էտ որտեղի՞ց որոշեցիր, որ դու կարաս կանգնես իրան ինչ-որ ախմախ հարցեր տաս։ Ովա՞ քեզ խաբել, թե դու տենց իրավունք ունես։

Հա, ի դեպ իրավունքի մասին գրեցի, հիշեցի. մենք մի վատ խասյաթ էլ ունենք։ Ուրեմն մեզ` հայերիս, չգիտես ինչու թվումա, թե մենք … նենց ինչ-որ իրավունքներ ունենք. ասենք մեր գոյության փաստն արդեն բավարարա, որ մենք էտ իրավունքներն ունենանք։ Օրինակ` մենք ունենք լավ ապրելու իրավունք։ Մի հարցնող լինի. “ընկեր ջան, էտ ովա՞ քեզ ըտենց իրավունք տվել, դու հլա թամամ իսկի ապրելու իրավունք չես վաստակել, լավ ապրելու՞ց ես խոսում”։ Ու ասենք իրավունք ունենալու մասին այդ ներքին համոզվածությունը դրսևորվումա միջին վիճակագրական հայի կյանքի գրեթե ամեն ոլորտում. ամենակենցաղային բաներից սկսած, եսիմ ինչ-որ ժողովրդավարություններով ու այլ վեհ մատերիաներով վերջացրած։ Մարդկանց վրա խաբարություն չկա, որ իրավունքը դա իրանց մարմնի մաս չի, որ ծնված օրից վրներնա, այլ մի հատ բանա, որը հլա մի հատ պետքա վաստակել։

Մի խոսքով, վերադառնալով էտ պատկառանքին. պատկառանք մարդկանց անցյալի, մարդկանց ստատուսի նկատմամբ, գիտակցում, որ կան ասենք բեմի վրա թռչկոտացող ինչ-որ անդրեներ և կան արքեպիսկոպոսներ, ու այդ երկուսը էապես տարբեր բաներ են և տարբեր որակի վերաբերմունք են պահանջում, եթե նույնիսկ անդրեն արքեպիսկոպոսից հազար գլուխ ավելի լավ մարդա ” բացակայում է։

Պիտակներ. բա սա երկիրա՞, հայեր, սենց բաներ

Աչքիս մենք` հայերս, ինչ-որ հատուկ թուլություն ունենք ուրիշների ստացած նվերների նկատմամբ։ Ի՞նչ է անելու իր “Բենթլին” Նավասարդ սրբազանը, իսկ Շուշան Պետրոսյանն իր բնակարա՞նը։ Պահանջում ենք, որ վաճառեն և բարեգործության տան, կոչ ենք անում, բլաբլաբլա։ Է հա, հասկացա, ասենք վատ չէր լինի, շատ գեղեցիկ կլիներ, Բենթլիի դեպքում նույնիսկ ճիշտ կլիներ, բայց … բայց դա արդեն այդ մարդկանց որոշելու հարցն է, իրենք, իրենց պատկերացումները, թե ինչն է իրենց անհրաժեշտ, ինչը ոչ ու իրենց խիղճը։

Ու հետո մի բան էլ կա, բարեգործությունը կոչով ու պահանջներով չի արվում, դա ի՞նչ բարեգործություն։ Բարգեգործությունը պիտի արվի լուռ ու առանց աղմուկի։

Հ.Գ.
Նոր նայեցի ֆեյսբուքում. բնակարանները անապահովներին նվիրելու կոչին միացել են շուրջ 3000 մարդ։ Հետաքրքիր է, եթե սկսեն ասենք 1000-ական դրամ հավաքել բարեգործական նպատակներով, այդ 3000-ից քանիսը կտա։

Պիտակներ. հայեր, Շուշան Պետրոսյան

Պիտակներ. առանց մեկնաբանությունների, բա սա երկիրա՞