Ուշագրավ փոփոխություն է տեղի ունեցել ադրբեջանական բանակում: Վերջին արտակարգ պատահարից հետո պաշտոնանկ է արվել և մեկ աստիճանով իջեցվել 3-րդ բանակային կորպուսի (Շամխոր) հրամանատար Չինգիզ Շաֆիևը, իսկ նրա փոխարեն կորպուսի հրամանատար է նշանակվել Ադրբեջանի ազգային հերոս գեներալ-լեյտենանտ Ռովշան Ակպերովը ով մինչ այդ 4-րդ բանակային կորպուսի (Բաքու) հրամանատարն էր:
Պատկերացնու՞մ եք, թե ինչ ահավոր է. համ Ռովշան, հետն էլ Ակպերով ու իբր դա քիչ էր, մի հատ էլ Ադրբեջանի ազգային հերոս: Այս երեք հանգամանքը միասին երևի լիուլի բավարար են այդ մարդու բարոյահոգեբանական նկարագիրը լրիվ պատկերացնելու համար: Ավելացնեմ միայն, որ Ադրբեջանում և ոչ միայն Ադրբեջանում Ակպերովը հայտնի է սեփական մարտական ընկերներին դավաճանելով, ալկոհոլի և թմրանյութերի հանդեպ սիրով և նույնիսկ սպանություններով. մասավորապես 2001 թվականին Ակպերովը Կիևում դանակով սպանել էր ադրբեջանցի գործարար Էլչին Ալիևին:
Երևի ավելորդ է նաև ասել, որ նույնիսկ նման բարոյահոգեբանական նկարագիր ունեցող մարդը գեներալ-լեյտենանտի աստիճան և Ադրբեջանի ազգային հերոսի կոչում ստանալու համար պետք է անգնահատելի ծառայություններ Ընտանիքին և անձամբ Նրան: Ու այդպես էլ կա, Ակպերովը դեռ 90-ականների կեսերին Հեյդար Ալիևին շատ էր օգնել ընդդիմադիրներին վերացնելու կամ էլ գոնե բանտերում փակելու գործում և նաև այդ պատճառով էր նշանակվել հենց Բաքվի կորպուսի հրամանատար:
Հետաքրքիր է նաև այն, որ ի տարբերություն պաշտոնանկ արված Շաֆիևի, ով պաշտպանության նախարար Սաֆար Աբիևի թիմից էր, Ակպերովը ոչ միայն Աբիևի թիմից չի այլև ավելին՝ վերջինիս հիմնական մրցակիցներից է համարվում: Փաստորեն ստացվում է, որ մի կողմից Աբիևը զրկվում է անձնական օգտագործման կորպուսի հրամանատարից, իսկ մյուս կողմից էլ նրա հիմնական մրցակիցներից մեկն աքսորվում է Բաքվից: Հետաքրքիր է, թե այս ամենի վերջում ավելի շատ շահած դուրս կգա:
Ա դե մեր “Զինուժը” կացինա էլի, հո՞ զոռով չի: Անցյալ շաբաթվա թողարկման ժամանակ զորավարժությունների կադրերում ճխտել են ինչ-որ լևի Տոչկա-Ու: Մի քանի հաղորդում դրանից առաջ էլ ճխտել էին չորս հատ ոչ պակաս լևի Միգ-23: Այ մարդ, եթե ունենք ու ուզում եք ցույց տաք, մարդավարի էդ անտերը ցույց տվեք, թե չունեք, կակովա՞ խուդոժնիկա ինտերնետի ես շատ գիտեմ որ գյոռից հանած կադրեր եք ճխտում: Որ ի՞նչ: Էլ չասեմ, որ էտ հաղորդումը վայթեմ դեռ սովետի մեջա մնացել (սովետում ապրած հասցրածներ, խնդրում եմ հաստատեք կամ հերքեք սա): Հա, մեկ էլ տեսնես “Զինուժի” ռեյտինգը ինչքանա՞:
matterwaves-ի “Գիտնականնե՞ր, թե՞ դեմագոգներ” հարցադրման պատասխանն այստեղ:
Նախապես ասում եմ ” այն ինչ այս գրառման մեջ գրում եմ, շատ հավանական է, որ իրականությանը ամենևին չհամապատասխանի, ստուգելու ոչ ժամանակ, ոչ հավես, ոչ էլ ներվեր չեն եղել:
Մենք և ադրբեջանցիները ինչ-ինչ տարբերություններ ունենք: Ասենք չեմ ասում լավ, վատ ու չեմ ասում, որովհետև չեմ ուզում տենց բան ասել: Ասում եմ, որ կան օբյեկտիվ տարբերություններ: Այն հատկություններից մեկը, որով տենց օբյեկտիվորեն տարբերվում ենք, դա դիվերսիա կամ, եթե կուզեք տակ փորելու ու կյավուզա գրելու հատկությունն է: Բայց էտ ձեր իմացած հայկական, պապենական տակ փորելն ու կլյաուզա գրելը չի: Ասենք էս վիկիլիքսեղենը, որ տպվեց, Իլհամը ահագին ամբախ-զամբախ տուֆտել էր տարբեր մարդկանց մասին: Դե մենք ասենք խժժացինք, կայֆավատ էղանք, անցավ գնաց: Ադրբեջանցիները տենց չեն: Հիմա Հայաստանի վիկիլիքսեղենից են բաներ տպվել ու մասնավորապես, որ հայերը ուկրաինացիներին չէին թողնում իրանց գալադամոռը հիշեն, քանզի վասն զի համընկնում էր հերթական օրհնված սհաթի հետ, բան-ման: Ի տարբերություն մեզ, ադրբեջանցիները հավայ չեն խժժում. “ֆորպոստ, բան-ման”, այսինքն` չէ, խժժալը խժժում են, բայց դա իրանց հիմնական զբաղմունքը չի դրա հետ կապված, իսկ հիմնական զբաղմունքը ուկրաինական ֆորումներում, հայերեն ասած, շիրա տալն է: Դե պարզա, կյանքումս ուկրաինական ֆորում չեմ տեսել, բայց չեմ կասկածում, որ բազմաթիվ ադրբեջանցիներ ու հատկապես և առավել ևս ադրբեջանուհիներ ջանասեր մեղուների նման ուկրաինական ֆորումներում շիրա են տալիս: Ու ասենք իրանց մոտ նենց չի, որ ինչ-որ ֆլեշմոբովա դա կազմակերպվել, ներքին մղումով, էնտուզիազմի հաշվին:
Հունվարի 2-ին գրել էի, որ Արարատյան Հայրապետական թեմի կայքում վնասակար կոդով էջ կա տեղադրված: Նույն օրը իրենց նամակ էի գրել, որ խնդիրը վերացնեն: Հունվարի 11-ին պատասխանեցին, որ շատ շնորհակալ են ու իրենք համապատասխան քայլեր կձեռնարկեն: Պատասխանը ստանալու օրվանից անցել է գրեթե մեկ ամիս ու մինչև հիմա քայլեր են ձեռնարկում:
Նենց եմ սիրում, երբ որ ինձ վերագրում են որոշակի մտքեր, կարծիքներ, հայացքներ, որոնք իմ մոտ բացարձակապես բացակայում են, հետո էլ այդ ինձ վերագրվածը վերցնում ու ջանադրաբար քննադատում, փոշիացնում են, քարը քարի վրա չեն թողնում և դեռ մի բան էլ սպասում են, որ ես պիտի առարկեմ, պաշտպանեմ այդ “իմ” մտքերը, կարծիքները, հայացքները:
Մի տեսակ ուշադրություն չէինք դարձրել, որ հարևանները փետրվարի 3-ին կորցրել են ևս մեկը ինքնաթիռ. ուսումնա-մարտական Սու-25ՈւԲ` Կյուրդամիրի ավիաբազայում վայրէջք կատարելիս: Սա արդեն լավ, բարի ավանդույթ է դառել ու դա չի կարող չուրախացնել: Մինչ այդ ադրբեջանցիներն արդեն կորցրել էին մեկ Միգ-29ՈւԲ Կասպից ծովի վրա և մեկը Սու-25 Դալյարի ավիաբազայի մոտ, իսկ օդաչուները զոհվել էին: Ճիշտ է, այս դեպքում երկու օդաչուն էլ հասցրել են լքել ինքնաթիռը, ինչը, իհարկե, ավանդույթների խախտում է:
Ըստ պաշտոնական վարկածի ինքնաթիռի վթարի պատճառը վայրէջքի ժամանակ շասսիի չբացվելն է եղել: Ճիշտն ասած մի քիչ տարօրինակ է հնչում: Սու-25-ը շատ դիմացկուն և կենսունակ ինքնաթիռի համբավ ունի և մասնավորապես շասսիի չբացվելու դեպքում վայրէջքը կորպուսով են անում, իսկ այստեղ մի ամբողջ փոխգնդապետ, կապիտանն էլ վրադիր, տեսնելով, որ շասսին չի բացվում, լքում են ինքնաթիռը:
