«Հայաստան/Армения» խորագրի պահոցը
Воспитательная беседа
Jun 25
ՀԴՄ-ների մասին
Jun 7
Նախ ասեմ, որ ժողովուրդջանարդարաարդարա։ Ճիշտ ա, էդ 6 ամսով անվճար ինտերնետն ինձ հազար տարի պետք չէր (բայց մի 3 օրով պետք եկավ), հատկապես, որ էդ շահումն իրականում կոնկրետ մի ինտերնետ մատակարարի ապրանքը շուկայում առաջ բրդելու միջոց ա (6 ամիս անվճարից հետո կա շանս, որ լիքը մարդ կշարունակի օգտվել հենց էդ օպերատորից)։
Բայց, էդ մի յան։ Էս վերջերս հայտնաբերեցի ՀԴՄ-ի մի այլ կարևոր ֆունկցիա։ Ուրեմն, էն որ խանութներում գրված ա «գնված ապրանքը ետ չի ընդունվում» է, էդ գրողները գլուխը քարով են տվել, եթե դեղատուն կամ պարենային խանութ չի։
Մնացած բոլոր դեպքերում, եթե դու ունես էդ ապրանքն առնելու ՀԴՄ-ն, ապա գնված ցանկացած ապրանք, եթե փաթեթավորված ու նորմալ վիճակում է, ետ վերադարձման ենթակա է 14-օրյա ժամկետում։ Վերադարձման ենթակա են նաև բոլոր ոչ պատշաճ որակի ապրանքները, եթե նույնիսկ փաթեթավորումը հանվել է։ Ու փորձը ցույց ա տալիս, որ թեև քիթումռութ կարան անեն, բայց եթե տեսնում են, որ տեղյակ ես, շառ ու փորձանքից հեռու հետ կվերցնեն։ Էնպես որ, էդ անտեր ՀԴՄ-ն պետք ա վերցնել ու 14 օր պահել։ Ոչ թե որովհետև «շահում եք դուք, շահում է պետությունը», այլ որովհետև ռեալ կարա պետք գա, եթե օրինակ տան հայտնաբերեք (թեկուզ մի քանի օրից հետո), որ ձեր գնած ապրանքը անորակ էր և կամ էլ ուղղակի փոշմանեք։
Մեր մոտ, իմ դիտարկումներով, բավական տարածված է հակակրանքի զգացողությունը հետևյալ ժողովուրդների, պետությունների ու նույնիսկ քաղաքակրթությունների նկատմամբ. հրեաներ, ԱՄՆ, Մեծ Բրիտանիա, թուրքեր, ադրբեջանցիներ, վրացիներ, Եվրոպա։
Ընդ որում, էսքանից մենակ թուրքեր, ադրբեջանցիներ, վրացիների նկատմամբ մեր հակակրանքնա, որը պայմանավորվածա էդ ժողովուրդների ու նրանց պետությունների հետ մե՛ր իսկ հարաբերություններով։
Ինչ-որ մարդիկ կարողա ստեղ նաև ռուսներ ավելացնեն էս ցուցակում, բայց ճիշտն ասած՝ հակառուսականություն ես ֆեյսբուքից էն կողմ չեմ հանդիպել որևէ տեղ ու բոլոր հիմքերն ունեմ կարծելու, որ մեզանում հակառուսականությունը վիրտուալա, ոչ թե ռեալ։ Ռեալում պատահողն էլ դեպքից դեպքա։ Ընդ որում՝ հակառուսականությունն իր հերթին, եթե կա էլ, բացատրելիա ու հիմնականում պայմանավորված մեր իսկ թուլությամբ, նախկին մետրոպոլիայից ազատվելու մղումով ու նաև կոմպլեքսներով։
Ինչևէ, մնացած բոլոր դեպքերում հակակրանքը մեր մոտ ժառանգությունա ռազմավարական դաշնակցից ու պայմանավորվածա ռուսների ու էդ ժողովուրդների/պետությունների/քաղաքակրթությունների հետ հարաբերություններով։
1. Անտիսեմիտիզմ։ Հայերն ու հրեաները քաղաքական դաշտում վերջին անգամ բախվել են Տիգրան Մեծի օրոք։ Բախվելը որնա՞, մարդը մի քանի տասնյակ հազար հրեա բռնի բերեց Հայաստան։
Փոխարենը բախվել են առևտրային հարաբերություններով մինչև 18-րդ դարի կողմերը (հե՜յ գիտի ժամանակներ), որտեղ հրեաները միշտ տանուլ են տվել մեզ։ Ոչ թե որովհետև մենք ավելի լավ էինք բաշարում առևտուր անել ” չէ, ուղղակի հրեաների նկատմամբ համարյա ամեն տեղ կային դիսկրիմինացիոն օրենքներ ու հայ առևտրականներին դա մրցակցային առավելություն էր տալիս։
Էս փաստից հետևումա, որ հրեաների մոտ կարար ձևավորվեր բանական հակակրանք մեր նկատմամբ, իսկ մեր մոտ՝ ոչ։ Էնպես որ մերոնց անտիսեմիտիզմը, դա ռուսական կայսրությունում եղած անտիսեմիտիզմնա։ Իսկ ռուսների մոտ անտիսեմիտիզմն ուներ բազմաթիվ հիմքեր, այդ թվում՝ կրոնական։
Դալեե։
2. Հակաբրիտանականություն։ Ռուսների դեպքում հակաբրիտանականությունը հասկանալիա ու ունի պատճառներ. երկու կայսրությունները վաղեմի հակառակորդներ են, դեռ հայտնի «Մեծ խաղից» սկսած ու նույնիսկ դրանից առաջ էլ։
3. Հակաամերիկանությունը։ Կար ԽՍՀՄ-ԱՄՆ հակամարտություն, որի մասնակից էինք մենք (լրիվ չուժոյ պախմել) ու հիմա էլ կա Ռուսաստան-ԱՄՆ հակամարտություն։ Ռուսների դեպքում էլի հակաամերիկանության ծնող ու սնող պատճառն օբյեկտիվ գոյություն ունեցող հակամարտություննա։
4. Հակաեվրոպականություն։ Էլի նույնը։ Ռուսաստանն ունի Եվրոպայի հետ շահերի լուրջ բախում, ինչն էլ հակաեվրոպականության պատճառա։
Հիմա նայենք մեզ. Ոչ Մեծ Բրիտանիայի, ոչ ԱՄՆ-ի, ոչ Եվրոպայի հետ մենք երբևէ ուղիղ առճակատման մեջ չենք եղել (ուրա՞ մենք էնքան թափ ունենայինք, որ տենց առճակատում հնարավոր լիներ)։ Դա նշանակումա, որ ատելության ու հակակրանքի պատճառներ չունենք։ Միակ բացատրությունը ռուսներից մնացած ժառանգություննա։
Ընդ որում, և հրեաների, և «արևմուտքի» վերաբերյալ մեզանում տարածված թեզերը նույնությամբ կրկնում են Ռուսաստանում տարածված թեզերը, եթե ասենք «աշխարհը կառավարող հրեաներն» էդ համաշխարհային կլասիկայա, ապա «փչացած ու մեռնող Եվրոպա», բան ” էս բոլոր ախմախությունները լրիվ ռուսական իրողություններ են։
Չէ, հլա դեռ չկա, բայց կարող է լինել։ Հիմա փող է հավաքվում առաջին հատորի` «Գահերի խաղի», թարգմանության համար։
Դրահամահավաքին մասնակցել կարող եք աաաայ այստեղ։
Թարգմանության սևագիր կտորները կարդալ, քննադատել, առաջարկներ ներկայացնել կամ ուղղակի զրից անել վիպաշարի և/կամ ֆիլմի մասին կարող եք դրամահավաքին նվիրված խմբում։ Էդ ստեղա։
Արմեն Աշոտյանը տենց էլ չիմացավ, թե իրա ղեկավարած ոլորտի իմաստը որնա։ Շախմատից հետո, որն իրականում բյուջեից շախմատի ֆեդերացիայի համար լրացուցիչ փող կթելու համար էր մտցվել (մասնագետներ պատրաստել/վերապատրաստել, շախմատի մասնագետներին աշխատանքով ապահովել, կրթական նյութեր ստեղծել ու տպել, PROFIT), հիմա էլ դպրոցում ազգային երգ ու պար են մտցնում։
Когда-то лет этак 6-8 тысяч назад так говорили предки армян и остальных индоевропейских народов.
З.Ы.
А ведь находятся люди, кто совершенно искренно пробует “читать” всякие древние тексти (часто даже не зашифрованные) в современных языках 🙂
Նկատված է, որ որոշ մարդիկ «քաղաքացիական հասարակություն» ասելով նկատի են ունենում բացառապես իրենց և իրենց սեղանակիցներին։
Իսկ ոչ սեղանակիցներն ու առավել ևս մատուցված ուտելիքները չսիրողները համարվում են անճաշակ, ոչ առաջադեմ և հետամնաց։ Եվ որպես այդպիսիների, նրանց մերժվում է անգամ իրավունքներ ունենալը։
Բնականաբար այդպիսի «քաղաքացիական հասարակությունները» շատ արագ ինքնամարգինալանում են՝ դառնալով մեժդուսաբոյչիկ։ Ու իրականում այդ երևույթին ավելի ճիշտ է անվանել քաղքենիական, ոչ թե քաղաքացիական հասարակություն։
Ինքնին հասկանալի է նաև, որ իրական քաղաքացիական հասարակության կերտման հետ այդ քաղքենիական հասարակությունը ոչ մի կապ չունի՝ բացի տերմինի հաշվին պարազիտանալուց։ Ավելին, քաղքենիական հասարակությունն անհամատեղելի է քաղաքացիականի հետ, քանի որ վերջինս ենթադրում է գիտակցված ու պատասխանատու ազատություն և ընտրություն մարդու կողմից, այլ ոչ թե ճաշակի կուլտիվացիա ու պարտադրում։
Հ.Գ.
Հա, ասեմ նաև, որ վերևում գրվածը քաղաքացիական հասարակության անունից չի գրված և ընդամենը գյուղացիական հասարակության ներկայացուցչիս անձնական դիտարկումների հանրագումարն է։
Ուկրաինայի դասերից
Aug 14
Սառը պատերազմի ավարտին ԽՍՀՄ-ը գնաց որոշակի զիջումների։ Պարտվող ԽՍՀՄ-ի ղեկավարներին թվում էր, թե այդ զիջումները կօգնեն, որ սառը պատերազմն ավարտվի։ Դիրքեր զիջելը դա խաղաղության գինն էր, որը ԽՍՀՄ ղեկավարությունը վճարեց։
Արդյունքում մոտ քառորդ դար էլ չանցած Ռուսաստանը նորից է մտնում սառը պատերազմ, բայց արդեն անհամեմատելի ավելի վատ դիրքերից։
Հետևություն մեր համար. «դիրքեր/հողեր խաղաղության դիմաց» բանաձևն անհեթեթություն է։ Խաղաղության դիմաց պիտի վճարվի միայն խաղաղությամբ։
Հ.Գ.
Ուրեմն վերոհիշյալ տողերում ոչ մի բառ չկա էն մասին, թե ովա հրեշտակը, իսկ ովա բոբոն։ Ու ոչ մի բառ չկա նաև էն մասին, թե ում մեղքն էր, որ սենց եղավ, ով առաջինը սկսեց ու նույնիսկ, թե ում կողմից պտի մենք լինենք։ Իսկ եթե դուք, այնուամենայնիվ, նմանատիպ որևէ բան եք տեսել էս տողերում, ապա կներեք, բայց դա արդեն ձեր պրոբլեմնա։
Հայ ժողովրդի քաղաքակրթական հավակնությունների մասին ես շատ եմ ասել ու գրել։
Էդ հավակնություններն օբյեկտիվորեն կան (դա ոչ լավա, ոչ վատ, դա ուղղակի տենցա) ու դրանց չբավարարված լինելը տխուր հետևանքներիա բերում. էլ ԵԵՉ-իզմ (որն, իհարկե, նշվածից բացի այլ պատճառներ էլ ունի), էլ գոյություն չունեցած անցյալ հորինել (հիքսոս-միքսոսներ ու էդ կարգի այլ արիական արշավանքներ) ու նմանատիպ այլ ԴԵՍՏՐՈՒԿՏԻՎ բաներ։
Հիմա, Մերձավոր Արևելքում արդեն տևական ժամանակ եզդիների, ինչպես նաև քրիստոնյաների էթնիկ զտումներ են։ Եզդիների դեպքում էսօր նաև ցեղասպանությունա։
Ու Հայաստանն ավելի քան որևէ այլ պետություն ունի էդ ժողովուրդներին իր հովանավորության տակ վերցնելու իրավունք ու որոշակի, թերևս, մետաֆիզիկ իմաստով նաև պարտականություն։ Ու հենց դա էլ կլինի մեր էսօրվա քաղաքակրթական առաքելությունը։ Որովհետև հայը սիրումա թույլին պաշտպանել. ինքը դրանից հաճույքա ստանում ու իրան էս մոլորակի վրա պետքական զգում։
Ավելի պրագմատիկ խնդիրների մասին էլ չխոսեմ նույնիսկ. միջազգային քաղաքականությունում Հայաստանի վարկի բարձրացում, Մերձավոր Արևելքի քրիստոնյաների դեպքում բազմաթիվ քրիստոնեական կազմակերպությունների աջակցություն (այո, այո, աղանդները ևս կարելի է ու պետք է ուղղորդել Հայաստանի շահերի սպասարկման գործին – դա ես ձեզ ասում եմ որպես Հայ Առաքելական Եկեղեցու հետևորդ), ժողովրդագրական խնդիրների լուծման հնարավորություն ևն, ևն։
Я так понимаю, что русская блогосфера внезапно обнаружила, что в мире все еще есть и армяно-азербайджанский конфликт. Ну и на фоне гражданской войны вна Украине, этот факт этой самой блогосфере показался интересным.
Ну чтож, по данному поводу имею сообщить следующее: Կարդալ այս տարրի մնացած մասը »