«պատմական ռևիզիոնիզմ» պիտակով գրառումները

Եթե մի պահ մտովի տեղափոխվենք ասենք 2000 տարի դեպի առաջ, ի՞նչ կգրեն այն ժամանակվա հայ դիլետանտ–պատմաբանները մեր ժամանակների մասին։

Նրանց գրքերում, առնվազն, չի լինի հայոց ցեղասպանությունը։ Ֆոլկ–պատմությունը միայն հեռավոր անցյալի փառքի մասին պիտի լինի։ Կարծում եմ, որ այդ պատմությունում Օսմանյան Թուրքիան անպայման պիտի նույնացվի Հայաստանի հետ։
Ինչպե՞ս դա հնարավոր կլինի հիմնավորել։ Եկեք մտածենք. Թուրքիա – սա ակնհայտորեն պիտի մեկնաբանել որպես թուր արմատով տեղանուն, իսկ ք-ն էլ, բնականաբար, հոգնակիակերտ է։ Այս ստուգաբանությունը կհաստատվի նաև Օսմանյան կայսրության սիմվոլ դարձած յաթաղանով – դա էլ է չէ՞ թուր։ Բա դրոշի վրայի լուսինը – յաթաղանանման, այն է` թրանման։ Այսինքն` Թուրքիա – թրերի երկիր։

Ինչ վերաբերում է Օսմանյան բաղադրիչին, ապա –յան մասնիկը դե, ակնհայտ է. Արտաշեսյան, Ռուբինյան, Օսմանյան։ Այ Օսմանն ավելի բարդ է թվում։ Բառը պիտի բաժանել երկու բաղադրիչի. Օս+ման։ Մանը, դա նույն ԱրիՄանի մանն է ու նույն ինքը անգլերենի man–ը, այսինքն` տղամարդ, արի, արիացի։ Օսի մասով էլ. Աճառյանի բառարանում գտա օսր = դարբինի սալ, զնդան բառը։ Այն, ճիշտ է, Աճառյանի մոտ փոխառություն է թուրքերենից, բայց դե հիմա մարդը սխալվել է։ Օսրմանն էլ այդ դեպքում կստացվի կամ դարբին կամ միգուցե երկաթյա կամ զինագործ մարդիկ (զնդան=>երկաթ/զինագործ անցումը լրիվ խելքին մոտ է)։
Ու տեսեք ինչ է ստացվում Օսրմանյան Թուրքիան դա նշանակում է կամ դարբինների թրեր կամ զինագործների թրեր։ Էդ վերջինը լավա հնչում։ Այսինքն` 2000 տարի հետոյի դիլետանտների թեթև ձեռքով էսօրվա հայերս կդառնանք աշխարհահռչակ զինագործներ։ Դզումա, չէ՞։

Օսմանյան բառի մեկ այլ ստուգաբանություն էլ է հնարավոր։ Այդ ստուգաբանությունում բառասկզբի օս–ը պիտի նույնացնել Հայաստան բառի մեջ եղած ԱՍ–ի հետ։ Դե օ–ա, յուրաքանչյուր քյավառցի գիտի, որ սա նույն բանն է։ Իր հերթին այդ ԱՍ-ը տեղի ցուցիչ է ու նույն ՍԱ–ն է։

Այսինքն` Հայ+աս+տան նշանակում է պարզապես սա հայերի տունն է։

Օսմանյան/Ասմանյանն էլ ստացվում է սա տղամարդիկ են (չմոռանանք, որ ռուսերենում հենց ԱՍմանսկայա էլ արտասանվում է)։
Այս մի ստուգաբանությամբ ստացվում է, որ Օսմանյան Թուրքիան նշանակում է սա տղամարդկանց թրեր են, այսինքն` Հայաստանը թրերով ու առհասարակ` լավ զինված տղամարդկանց երկիր է։
Բա ինչքա՜ն բեղումնալից կլինեն Բյուզանդիա->Օսմանյան Թուրքիա անցման պատմությունները։ Էն էլ, էն էլ հայկական են, այսինքն` գործ ունենք քաղաքացիական պատերազմի հետ, որտեղ հայկական մի կլանը հաղթել է մյուսին։

Պիտակներ. , , ,

Дав, ни в коем случае не читай этот пост, он заведомо провокационный и антисюниксский, тебе оно надо?

«Մոսկվայի փրկիչ», «Ստալինյան զորահրամանատար», «Ստալինի ամենասիրելի հրամանատարներից» ” այս բոլոր մակդիրները տրվել են Անդրեյ Վլասովին։

Ինչի՞ համար սա հիշեցի։ Հա, Խորենացին Վասակ Սյունեցու մասին համակրանքով ա գրում։

Պիտակներ. ,

Մի ամբողջ գիտակրթական հիմնադրամ «Մեր հաղթանակները» անունով քառահատորյակ է հրատարակել։ Ի՞նչ ասես, գաղափարը հրաշալի է, բայց հենց առաջին հատորում օրինակ` հիքսոսներ։ Հիմա ինչպե՞ս վստահ լինես մյուս տվյալների հավաստիության մեջ։

Ընդհանրապես, հայկական գիտահետազոտական կենտրոնների վիճակը շատ տխուր է, կամ ինքնամարգինալացվում են, կամ հիքսոսացվում (ինչը, պռինցիպի, նույննա)։

Պիտակներ. , ,

Այստեղ կակ բե իմ բոստանն են քար գցում` կապված նախրոդ գրառմանս հետ: Մի խոսքով, ռադի սպռավեդլիվըսծի ծանոթացեք նաև Սարգիս Այվազյանի գրքի հետ: Ի դեպ, Դյակոնովի քննադատություններ կան նաև իմ նշած կայքում, մասնավորապես “Ուրարտները կամ, ովքե՞ր էին ուրարտացիները” գիրքը:

Հ.Գ.
“Նորավանքն” էլ լավ կանի գոնե Սարգիս Այվազյանի գրքի կոդավորումը խելքի բերի, թե չէ ամեն մարդ չի, որ քաշելուց հետո կկարողանա կարդալ:

Պիտակներ. ,

Վերջերս մի բավականին օգտակար կայք գտա annals.xlegio.ru: Ահագին նյութ կա պատմության վերաբերյալ, այդ թվում Հայկական լեռնաշխարհի, Հայաստանի, հայ ժողովրդի պատմության: Ձեռքի հետ սկսեցի կարդալ Դյակոնովի “Հայ ժողովրդի նախապատմություն” գիրքը: Ասեմ, որ հին, բարի ժամանակներում, երբ որոշ հայ պատմաբանների պրպտումները ուրարտերենը հայերենի հետ նույնացնելու, հայերի էթնոգենեզը մինուս անվերջության ձգտեցնելու և նմանատիպ այլ բաներն իմ կողքով էլ էին անցել, Դյակոնովն իր տեսությամբ իմ աչքերում ոչ ավել, ոչ պակաս հայ պատմագրության համար մեկ թշնամին էր, ով պաշտպանում էր “հայերի եկվորության” թեզը, ծախված էր ես շատ գիտեմ ում (ի դեմս թուրքերի), մասնակից էր հայերի դեմ համաշխարհային դավադրության և այլն, և այլն: Հետո ժամանակի ընթացքում մի քիչ ավելի շատ բան իմացա պատմագրության ու լեզվաբանության մասին և արդյունքում նախկին ծայրահեղ վերաբերմունքս մեղմացավ ու վերացավ: Ու հիմա, կարդալիս, երբ որևէ նախատրամադրվածություն հեղինակի և աշխատության նկատմամբ չկա, այն լրիվ ուրիշ կերպ է ընկալվում: Նախ, եթե համեմատելու լինենք “հայերեն=ուրարտերեն” և այդ կարգի այլ արատտաների տեսությունների հետ, ապա … է համեմատելու բան ուղղակի չկա: Եվ մոտեցումների գիտականության, և փաստերն ու ենթադրությունները հնարավորինս շատ գիտությունների և գիտական ուղղությունների հետ բարեխղճորեն համաձայնեցնելու, և “իդեա ֆիքսի” ու աճպարարությունների բացակայության առումներով բոլոր այդ արատտաները մի քանի շրջանով զիջում են Դյակոնովի տեսությանը, նույնիսկ այդ տեսության ստեղծումից ավելի քան 40 տարի անց: Եվ բոլորովին զարմանալի չի, որ հենց Դյակոնովի տեսությունն է համընդհանուր ընդունվում ու ոչ մի դավադրության հարց էլ այստեղ չկա: Մի խոսքով, հայ ռևիզիոնիստներն այսօրվա դրությամբ ուղղակի ոչ մի շանս չունեն իրենց տեսությունները համընդհանուր ընդունելի դարձնելու առումով ու պատճառը այդ տեսությունների ակնհայտ թույլ և անհամոզիչ լինելն է, ոչ թե հակահայ համաշխարհային դավադրությունները:

Անգամ, եթե մի օր Դյակոնովի տեսությունը հերքվի (հա, հա գիտեմ, կլինեն մարդիկ, որ սրան կուզենան պատասխանել “արդեն հերքվել է, դա հնացած տեսություն է” և այլն ” ախպոր պես, էլի), այդ գիրքը պետք է կարդալ ու դրանով սովորել, թե ինչպես պետք է աշխատել եղած նյութերի հետ, ինչպես գրագետ կառուցել տեսություններ ու առաջ քաշել հիպոթեզներ և այլն:

Եվ վերջապես ստերի մասին: Սուտ է, թե Դյակոնովի տեսությունը հակահայկական է: Մինչև հիմա կարդացածս որևէ ուսումնասիրություն ավելի հայամետ չի եղել, քան Դյակոնովի տեսությունը: Սուտ է նաև (սրա մասին նախքան կարդալն արդեն գիտեի), թե ըստ Դյակոնովի տեսության հայերը Հայկական լեռնաշխարհում եկվոր են: Դյակոնովի տեսությունը պնդում է, որ եկվոր էին նախահայերենի կրողները, որոնք նոր ձևավորվող հայ ժողովրդին փոխանցեցին իրենց լեզուն, բայց բիոլոգիապես հայերը հիմնականում լեռնաշխարհի բնիկների ժառանգներն են, իսկ նախահայերենի կրողները քանակապես շատ ավելի քիչ են եղել, քան բնիկները: Բոլոր այն կարգի հարցերին, թե “այդ ինչպես փոքրաքանակ մուշկերը կարող էին իրենց լեզուն փոխանցել ավելի մեծաքանակ զանգվածի” համոզիչ և հիմնավոր բացատրություններ տեսությունը տալիս է:

Պիտակներ. ,

Իբր քիչ էին մեր ազգի սիմվոլներին պիտակներ կպցնում, պախարակում, մեր պատմությունն աղավաղում, հիմա պակասն էլ մենք պիտի լրացնենք: Դու մի ասա, Տիգրան Մեծը դավաճան է եղել: Սկի հայերեն չի իմացել:  Պարթևական դաստիարակությունա ստացել: Թագի համար հայրենիքի մի մասը ծախել է մեր ոխերիմ թշնամուն: Ժողովուրդն էլ իրան հեչ չի սիրել, կռայնեյ ստեպնի չի սիրել, այնքան չի սիրել, որ էտ մարդու մասին մեզ գոնե մի երգ չի ստեղծել: Երգը հլա հեչ, ժողովուրդը պարթևական զորքերով Հայք մտած ու մայրաքաղաք Արտաշատը պաշարած Տիգրան Կրտսերինա աջակցել, բայց Պոմպեոսը ուժեղ ու անկախ Տիգրան Կրտսերից վախենալով, գահը տվելա Տիգրան Մեծին:

Այդ ոչինչ, որ Տիգրան Մեծը պարթևներին պատանդ է ընկել 25 տարեկան հասակում: Ոչինչ, որ Տիգրան Մեծին նվիրված երգերը տարածված են եղել նույնիսկ Իտալիայում: Ոչինչ, որ Տիգրան Կրտսերը հայրենիքին սպառնացող վտանգի պահին, երբ Մեծ Հայքը պատերազմում էր Հռոմի հետ, հարավից պարթևական զորքերով ներխուժում է երկիր և պաշարում մայրաքաղաքը ” հիրավի հայենասիրության ուսանելի օրինակ: Ոչինչ, որ այդ արքան Մեծ Հայքը հասցրեց մի այնպիսի հզորության, ինչպիսին չէր եղել նախկինում և չեղավ հետագա 2 հազարամյակների ընթացքում:  Եվ վերջապես ոչինչ, որ հենց այդ արքան հայ ժողովրդին տվեց ծովից ծով Հայաստանի երազանքը: Քանի հայորդիներ մեկնեցին Արցախ` մտքում ունենալով տիգրանյան Հայաստանը, հաշվող եղե՞լ է:  Մարդիկ նույնիսկ չեն էլ հասկանում, որ այսպիսի աբսուրդ բաներ պնդելով ու տարածելով, ավելի շատ վնաս են հասցնում մեր ազգային անվտանգությանը, քան նույնիսկ ռազմական գաղտնիքի արտահոսքը: Բայց ո՞ւմ է այդ ամենը հետաքրքրում:

Պիտակներ. , ,