Ծոծրակիս հաջորդ սերնդի շունչն առաջին անգամ զգացի, երբ մի երեխա մոտեցավ ու թե. «ձյաձյա, չեք ասի՞ ժամը քանիսնա»։ Էդ «ձյաձյան» ինձ պարալիզացրեց, որովհետև ընդամենը 10-րդ դասարան էի։

Երկրորդ անգամ դա եղավ, երբ առաջին անգամ ինձ «պարոն»-ով դիմեցին. էդ մի 2 տարի առաջ էր։ Մինչև հիմա ներվայանում եմ, որ տենց են դիմում։

Երրորդ անգամն էլ այսօր, երբ ինձ հարցրեցին, թե ո՞վ է … Լոբզիկը։ Ու հարցնողը այնպես չի, որ հայ-ադրբեջանանակն թեմայով չէր հետաքրքրվում։