Գոյություն ունի երկու Հայաստան, որոնց որոշ պայմանակնությամբ անվանենք վիրտուալ և իրական։

Վիրտուալ Հայաստանը մինչև կոկորդ հագեցած է իրադարձություններով։ Ինքներդ դատեք. խայտաբղետ հասարակական շարժումներ, արյունահեղ հեղափոխություններ, Բաքվի գրավումը, ծպտյալ հայերի ապստամբության նախապատրաստական աշխատանքները և այլն, և այլն։ Ու այդ ամենը ժողովրդի անունից, ժողովրդի համար և ժողովրդի միահամուռ մասնակցությամբ։

Հետո ֆեյսբուքից դուրս եմ գալիս ու նայում եմ շուրջս. ծանոթներիս, բարեկամներիս, հարազատներիս, ընկերներիս և այլն։ Մարդիկ, որքան էլ դա տարօրինակ է շուրջը եռացող հեղափոխությունների պայմաններում, հիմնականում զբաղված են ոչ թե այդ հեղափոխություններով, այլ իրենց առօրյա հոգսերով. ինչ ուտել, ինչ հագնել, երեխաների դասերը ստուգել, դպրոցում ծնող են կանչել, գնալ, վերևի հարևանը էլի ջուր է լցրել, գնալ կռվել և այլն, և այլն։

Արա, ու ինչքա՜ն են տարբերվում այդ երկու հայաստանները ու ինչքա՜ն իրար հետ ոչ մի կապ չունեն։

Հ.Գ.
Պետք չի գրել, թե «վիրտուալ Հայաստանը ռեալում էլ է բաներ փոխել, բլաբլաբլա»։ Նախ` դրա համար էլ գրել եմ «որոշ պայմանականությամբ»։ Երկրորդ` միևնույնն է, այդ երկու հայաստանները լրիվ տարբեր երկրներ են։ Մեկ-մեկ նույնիսկ սկսում եմ կասկածել, որ տարբեր մոլորակների վրա են։
Հ.Հ.Գ.
Այո, սույն գրառումը պատվիրված է իշխանությունների կողմից ահագնացող ժողովրդական շարժման դեմն առնելու և իշխանությունների դիրքերն ամրապնդելու համար։

Պիտակներ. ընկեր Պուտինի պատվերով, Հայաստան, քաղաքական

Երբ փոքր էի ու մայրս իմ համար երգում էր Անդրանիկին նվիրված երգեր կամ նույնիսկ ինքս էի ինչ-որ բաներ կարդում (իսկ կարդալ ես շուտ եմ սովորել), համոզված էի, որ այդ ամենը կատարվել է բոլորովին վերջերս, բառացիորեն մի քանի տարի առաջ։ Հետո արցախյան պատերազմն էր թափ հավաքում ու երգված պատմություններն իմ ուղեղում միահյուսվում էին ռադիոյով, իսկ ավելի հազվադեպ` հեռուստացույցով մեզ հասնող տեղեկություններին։ Երբ հաջողվում էր հատուկենտ կադրեր տեսնել պատերազմից, մորս հանգիստ չէի տալիս, մինչև չասեր, թե այդ կադրերում ով է Անդրանիկը, ով է Գևորգը, ով Քեռին և մյուսները։ Ու այդպես երկար տարիներ Անդրանիկն իմ համար անցյալ չէր, իմ ժամանակակիցն էր։ Նա կռվել էր Սասունի համար, Մուշի համար, Վանի համար, հիմա էլ կռվում էր Արցախի համար։

Իսկ հետո … է հետո դասագրքեր, ծննդյան և մահվան թվականներ ու մանկական ֆանտազիայիս ծնած էպիկական սյուժեները մեկը մյուսի հետևից փլվեցին, կորան։

148 տարի առաջ այս օրը ծնվեց Անդրանիկ Օզանյանը։ Շնորհավոր ծնունդդ, զորավար։

Պիտակներ. Անդրանիկ Օզանյան, անձնական, Հայաստան, պատմություն

Իզայի մոտ գրեցի, բայց առանձին գրառում էլ անեմ ու մի քիչ ավելի բացված գրեմ։

Րաֆֆին հավաքել է մոտ 539 կիլո ձայն (համեմատության համար ԼՏՊ-ն 2008-ին հավաքել էր 359 կիլո ձայն)։ Ով ումից քանի ձայն գողացավ ” էդ թեմաներն ինձ չեն հետաքրքրում։ Ասեմ, որ Րաֆֆիի մասին բացասական կարծիքս էլ, բնականաբար, չի փոխվել, բայց …

Բայց նաղդ մարդուն կողմ է քվեարկել կես միլիոնից ավել քաղաքացի։ Ու 5 տարի շարունակ մարդը չի ունենալու իշխանական լծակ, բայց կրելու է էդ կես միլիոն ձայնի պատասխանատվությունը։ Ես չգիտեմ «Ժառանգությունում» ընդհանրապես հասկանու՞մ են, թե ինչ ահռելի ռեսուրս է իրենց ձեռքում հիմա, թե ոչ։

Հիշենք, որ մինչև այժմ նախագահի որևէ թեկնածուի այդպես էլ չի հաջողվել մինչև հաջորդ ընտրություն չփոշիացնել իր նկատմամբ եղած այդ վստահությունը։ Անխտիր բոլորն այդ ռեսուրսը մսխել են. սկսած Վազգեն Մանուկյանից, վերջացրած` Լևոն Տեր-Պետրոսյանով։ Ոմանք այդ ռեսուրսը հենց այնպես ջուրն են լցրել (օրինակ` Ստեփան Դեմիրճյանը), մյուսներն այդ ռեսուրսը բիրիքով վաճառել են (օրինակ` Արթուր Բաղդասարյանը), բայց վերջին հաշվով բոլորն էլ այս կամ այն կերպ մսխել են` վերածվելով քաղաքական դիակների։

Հիմա տեսնենք, թե ինչ կբաշարի անել իրեն վստահված կես միլիոն ձայնի հետ Րաֆֆին։ Ասեմ, որ սկիզբն առայժմ ստանդարտ սցենարով է գնում, իսկ հետոն էլ կապրենք, կտեսնենք։ Հինգ տարի հետո չմոռանամ, կարդամ էս գրառումս։

Պիտակներ. только массовые костры спасут Родину, ընտրություններ, Րաֆֆի Հովհաննիսյան, քաղաքականություն