7օրին տված հարցազրույցում երգիչ Արսեն Գրիգորյանը (Մրո) մի այսպիսի միտք է ասել. “[Թուրքիա հանգստանալու] Մեկնողների թիվը կարող է չպակասել, բայց այդ թիվը մեզ համար որակ չի կազմում: Մյուս կողմից էլ կարող եմ ասել, որ Արևմտյան Հայաստան այցելողների թիվը մեծացել է՝ ովքեր գնում են ուխտի, վայելու մեր պապենական օդն ու ջուրը:”

Ընկերներիցս մեկն այնտեղ մի մեկնաբանություն է թողել, որը ուզում եմ ամբողջությամբ տեղադրել:
_______________________________________________________________________________________

“Մյուս կողմից էլ կարող եմ ասել, որ Արևմտյան Հայաստան այցելողների թիվը մեծացել է՝ ովքեր գնում են ուխտի, վայելու մեր պապենական օդն ու ջուրը:”

Գուցե ընդամենը միտքն անհաջող է ձևակերպված կամ լրագրողն է այլ կերպ գրառել ասավծը, բայց եթե այս նախադասությունը հասկանանք այնպես ինչպես գրված է, ապա ստացվում է, որ մարդիկ գնում են Արևմտյան Հայաստան ուխտի, այդ ուխտը կայանում է նրանում, որ վայելում են իրենց պապերի օդն ու ջուրը, և որ սա դրական երևույթ է դիտվում հայրենասեր, կրթված, նորմալ մարդկանց կողմից:

Կարծում եմ կհամաձայնվեք, որ առհասարակ` ինչ որ բանի հետ կապված (առողջ) վայելք կարող է ապրել կամ մեկը, ով այդ բանի նկատմամբ տեր է, կամ մեկը ով այդ բանի նկատմամբ հյուր է (հյուրասիրվում է այդ բանով):

Բացատրեք խնդրեմ. հայերը, որվքեր գնում են Արևմտյան Հայաստան ու «վայելում են» «իրենց պապերի օդն ու ջուրը», նրանք այդ «օդի ու ջրի» տե՞րն են իրենց համարում, թե՞ իրենց համարում են թուրքի (կամ քրդի) հյուրը, ով իրենց հյուրասիրում է իրենց «պապերի օդն ու ջուրը». գուցե մեկա՞յլ բան:

Առաջին դեպքը: Այդ վայելքներն ապրելիս որևէ կերպ արտահայտվու՞մ է նրանց տեր լինեիը. չեմ ճանաչում ու դժվարությամբ եմ պատկերացնում մեկին, ով կարող է հիմա գնալ Արևմտյան Հայաստան ու տիրոջ պես պահել իրեն, առավել ևս` տիրոջը վայել վայելքներ ապրել (ինչպիսրն հենց «պապերի օդն ու ջուրը վայելելն» է). եթե կան այդպիսինները, ապա փառք նրանց. խոսքը նրանց մասին չէ: Վատագույն դեպքն այն է, որ նրանց թվա, թե իրենց տիրոջ պես են պահում, այնինչ իրականում նրանց պահվածքը լինի ստրուկի պահվածք. սա կբերի (բերում է) (առհասարակ` ամենինչի նկատմամբ) տեր լինելու զգացողության այլասերման, այնինչ մարդու ինչ լինելը մեծապես պայմանավորված է նրա` ինչի (և ինչպես) տեր լինելով:

Երկրորդ դեպքը: Դե սա ակնհայտ աբսուրդ (եթե չասեմ այլասերություն) է. հյուրընկալ թուրքը Ձեր պապերի հողում հյուրասիրում է Ձեզ Ձեր պապերի օդով ու ջրով… առաջին անգամ Հայաստանում… աննախադեպ ցածր գներ… ամեն մի մարդուն ամեն իննը միավոր օդի և մի միավոր ջրի դիմաց տրվում է բոնուս` հինգ միավոր հող (սակայն բոնուս ստացված հողը պարտադիր պետք է տանեք Ձեր հետ. թողնելով այն Թուրքիայում կզրկվեք դրա նկատմամբ սեփականության իրավունքից)…

Դե երրորդ դեպք չգիտեմ. նորից` ինչ որ բանի հետ կապված (առողջ) վայելք կարող է ապրել կամ մեկը, ով այդ բանի նկատմամբ տեր է, կամ մեկը ով այդ բանի նկատմամբ հյուր է… գուցե նաև մեկը, ով այդ բանը խլել կամ գողացել է, կամ մեկը, ով շատ տերերից մեկն է… բայց կարծում եմ այս դեպքերը այս կոնտեքստում քննարկելն արդեն անիմաստ է: (Ի դեպ` թուրքը հենց խլել է, ու շատ արժանի, արդար, անվրդով ձևով վայելում է):

Անթալիա հանգստանալու գնացող հայերի պարագան թերևս կարող է ավելի ընկալելի է և ավելի ընդունելի լինել: Նրանք գնում են կենցաղային, բանալ, հասարակ հաճույքներ ստանալու: Այդ հաճույքները մասամբ կարող են փողով թուրքից գնել ու իրենց տիրոջ պես պահել այդ գնածի նկատմամբ, մնացած մասամբ էլ կարող են ստանալ հյուրասիրվելով թուրքի կողմից: Իհարկե, այսպիսի մոտեցման պարագայում դժվար և գուցե նաև անիմաստ է թուրքերի ու Թուրքիայի նկատմամբ ունենալ առողջ, սթափ, գիտակից վերաբերմունք, և հետևաբար այս մոտեցումը նույնպես մերժելի եմ համարում:

Քավլիցի, ես չեմ մեղադրում Արևմտյան Հայաստան գնացողներին ու այդ արարքը մերժելի չեմ համարում, բայց համոզված կարծում եմ, որ աբսուրդ է հիմա գնալ Արևմտյան Հայաստան ու վայելել այն (կամ այդ ուղևորությունը, կամ դրա հետ կապված որևէ այլ բան), իսկ այդ աբսուրդ արարքը փորձել անելը համարում եմ առնվազն տգիտություն:

Իհարկե, Արևմտյան Հայաստան գնալու պատճառներ կան և վայելելը այդ պատճառներից չէ, սակայն կարծում որ ամեն մեկը չէ, որ (իր մեջ) այնքան ուժ, կարողություն, կայունություն կգտնի, որ գնա ու արածին ինչ որ անուն դնի, հետո էլ կարողանա ասի` այ էս բանը արեցի… ի՞նչը արեցիր…

Առհասարակ` մարդ պետքա անի մենակ էն բաները, ինչը որ կարա անի. էն բաները ինչը որ չի կարա անի, պտի չանի:

Պիտակներ. հայ-թուրքական հակամարտություն, Հայաստան

vartanm-ը հուշեց “European report on preventing violence and knife crime among young people” զեկույցի մասին, որի համաձայն Հայաստանը Եվրոպայի ամենաապահով երկրներից մեկն է: Այսպես. 10-29 տարեկան անձանց սպանությունների թվով Հայաստանը նախավերջին տեղում է 0.50 սպանություն 100000 հոգուն ցուցանիշով: Վերջին տեղում է Գերմանիան 0.47 սպանություն 100000 հոգուն ցուցանիշով: Այդ ցուցանիշով առաջին տեղում է Ռուսաստանը 15.85 ցուցանիշով, երկրորդում` Ալբանիան 11.20 ցուցանիշով, երրորդում` Ղազախստանը 10.66 ցուցանիշով: Դեռահասների (12-16 տարեկան) նկատմամբ բռնությունների առումով Հայաստանն ընդհանրապես վերջին տեղում է. 2.4% ցուցանիշով, մինչդեռ եվրոպական այնպիսի երկիր, ինչպիսին օրինակ Բելգիան է, դեռահասների նկատմամբ բռնությունները կազմում են մոտ 16-17%: Այդ ցուցանիշով առաջին տեղում է Սլովենիան ” 27.8%: Ճիշտ է, Հայաստանում համեմատաբար մեծ է դեռահասների զոհվելու ցուցանիշը ” 4-4.5% (վստահ եմ, որ սրա հիմնական մասը բաժին է հասնում ճանապարհատրանսպորտային պատահարների զոհերին) ” այդ գործոնով մենք միջին տեղ ենք զբաղեցնում: Այդ առումով առավել անվտանգ է Իսպանիան -1.4%, իսկ ամենավատը Լեհաստանի ցուցանիշն է ” 6.1%:

Հետո էլ ասում եք, թե երկիրը երկիր չի: Տո շատ էլ լավ երկիրա, իբր Հայաստանի նման երկիր կա՞:

Պիտակներ. երկիրը երկիրա, Հայաստան

Լինե՞լ, թե՞ չլինել … բարբարոս: Իսկ ինչու՞ չլինել: Եվ ընդհանրապես, ունե՞նք արդյոք մենք այլընտրանք:

-Чистая Правда со временем восторжествует,
Если проделает то же, что явная Ложь.

Պիտակներ. անկապ, Հայաստան, հայեր

Այս տեսանյութը գտել եմ Վարդանանք.օրգ ֆորումում: Ուշադրություն դարձրեք 0:46-ից 0:53 հատվածին:

Պիտակներ. Հայաստան, հայկական բանակ, հայկական զենք, Ս-300

Կարդում եմ Տիգրան Սարգսյանի “Գեոպոլիսի” (ի դեպ, չէ՞ր կարելի հայերեն անուն մտածել ” ասենք Երկրավան) մասին գրառման մեկնաբանությունները ու մտածում. “յարաբ բլոգերների քանի՞ տոկոսն են վերջում կողմ դուրս գալու այս նախագծին”:

Պիտակներ. Գեոպոլիս, Հայաստան, Տիգրան Սարգսյան

Էս վերջերս տանը “Hi-line”-ը ինչ-որ կասկածելի արագ էր ու էապես արագ: Ուշադրություն չէի դարձնում, դե հիմա մարդու աչքին հազար ու մի բանա երևում, եթե ամեն տենց բանին ուշադրություն դարձնես, ու՞ր կհասնի: Մեկ էլ երեկ ականջի ծայրով գովազդ եմ լսում, ինչ-որ. “Hi-Line ” այժմ արդեն երկու անգամ արագ”: Ուղեղս ինչ-որ կարճատև հաշվողական գործողություններ կատարեց ու թե. “հլա մի հադ դրանց սյաթը մտի”:  Մտնեմ ու իրոք, սակագնային փաթեթների արագությունները կրկնապատկվել են ու հիմա իմ մոտ ոչ թե 256կբ/վ է, այլ` 512կբ/վ: Լավ բաների անսովոր ուղեղս էլի ինչ-որ բաներ հաշվեց, հաշվեց ու արդյունքում Գուգլում հավաքվեց “my internet speed” ” հա էլի, մոտ 512կբ/վ: Հմ: Հիմա չգիտեմ, մի կողմից կյանքում առաջին անգամ “Արմենթելը” հաճելի անակնկալա մատուցել ” վռոձի բի պետքա ուրախ լինեմ, բայց մյուս կողմից էլ, բա եթե հնարավոր էր երկու անգամ ավելի արագ ինտերնետ տալ մարդկանց, ինչու՞ էսքան ժամանակ չէին անում: Եսիմ է:

Պիտակներ. Արմենթել, Հայաստան