Ֆեյսբուքում կարդում եմ “Ադրբեջանական ռազմական օդանավերը խախտել են Արցախի օդային տարածքը”։ Ի՜, չհասկացա, անցնում եմ հղումով ու սա եմ կարդում։

Ինչպես հաղորդում են Արցախի ՊԲ ից, անցած շաբաթ հակառակորդի ավիացիան շփման գծի երկայնքով մի շարք ուսումնառազմական թռիչքներ է իրականացրել: Մասնավորապես` ապրիլի 14 –ին, ժամը 10:15-ից սկսած, Ադրբեջանի ռազմաօդային ուժերի 411-րդ ավիացիոն գնդի 4 գրոհային օդանավ եւ 9 ռազմական ուղղաթիռ հրամանատարաշտաբային ուսումնավարժանքի շրջանակում իրականացրել են ռազմաուսումնական թռիչքներ շփման գծից 5-15 կմ դեպի խորք: Պաշտպանության բանկի հակաօդային ուժերը նշանառության եւ խիստ վերահսկողության տակ են պահել հակառակորդի ավիացիան:

Չգիտեմ էլ ինչպես սրան արձագանքեմ, ախր ո՞նց կարելի է այսքան տխմար լինել։

Պիտակներ. բա սա երկիրա՞, լրագրողներ, Հայաստան

Արա դե ե՞րբ են արև տալու, զզվեցինք:

Պիտակներ. եղանակ, Հայաստան

noni_no-ի մոտ սա կարդացի, այդ մեկը բաց էի թողել։ Սրա ու էտ բենթլի-մենթլիների հետ կապված մի եզրակացության եկա. մենք երևի ինչ-որ մի պահի կորցրել ենք պատկառանքի զգացմունքը։ Հարցն այն չի, թե որքանով է որևէ երևույթ առկա, արդարացված, ճիշտ և այլն, այլ այն, թե ինչպես դրան պիտի վերաբերվել ու արձագանքել։ Ինձ թվում է կան, համենայն դեպս ինչ-որ ժամանակ գոյություն են ունեցել ինչ-որ դժվար նկարագրվող սահմաններ, որից այն կողմ չի կարելի անցնել, բայց արի ու տես, որ անցնում են ու չեն զգում, որ անցան։ Բոլոր այդ “կաթողիկոսին փողերը չե՞ն հերիքում”, “մեքենադ ի՞նչ ես անելու” … այդ սերիայից են։

Լավ, մի ուրիշ օրինակի վրա ասեմ, որ չասեն. “եկեղեցականներին ես պաշտպանում, դրա համար ես տենց ասում”։ Ինձ ճանաչողները, երևի կարող են պատկերացնել, թե ես ինչպես եմ վերաբերվում ասենք գեներալ Մանվելին։ Ինչ-որ ժամանակ առաջ. չեմ հիշում ԵԿՄ հանրագումար էր, թե ինչ. մի խոսքով, ինչ-որ ժողով էր, որին գեներալ Մանվելն էլ էր ներկա։ Դե հիմա լրագրողները բնականաբար մարտի մեկ, ժողովուրդ, ֆլան-ֆստան։ Ու ինչ-որ լրագրող Մանվելին ինչ-որ ախմախ հարցերա տալիս ” բա դավաճանություն, բա ես շատ գիտեմ ինչ։ Յութուբներում տեսագրությունը կար։ Հիմա. նույնիսկ գեներալ Մանվելի նկատմամբ ունեցած իմ վերաբերմունքով և նրա բռի պատասխանով հանդերձ, ինձ այդ իրավիճակում զայրացրեց լրագրողը։ Եթե նույն բանը գեներալ Մանվելին չհարցներ, այլ ասենք Դոդի Գագոյին հարցներ (ում ի դեպ, ես շատ ու շատ ավելի լավ եմ վերաբերվում, քան գեներալ Մանվելին), դա ինձ բնավ չէր զայրացնի։ Ախր այ աղջիկ ջան, էտ մարդը քու թայնա՞, ախր էտ մարդն ինչ-որ անցյալ ունի, էտ մարդը քու հարևանը չի ում հետ սաղ օրը կոֆե ես խմում, էտ որտեղի՞ց որոշեցիր, որ դու կարաս կանգնես իրան ինչ-որ ախմախ հարցեր տաս։ Ովա՞ քեզ խաբել, թե դու տենց իրավունք ունես։

Հա, ի դեպ իրավունքի մասին գրեցի, հիշեցի. մենք մի վատ խասյաթ էլ ունենք։ Ուրեմն մեզ` հայերիս, չգիտես ինչու թվումա, թե մենք … նենց ինչ-որ իրավունքներ ունենք. ասենք մեր գոյության փաստն արդեն բավարարա, որ մենք էտ իրավունքներն ունենանք։ Օրինակ` մենք ունենք լավ ապրելու իրավունք։ Մի հարցնող լինի. “ընկեր ջան, էտ ովա՞ քեզ ըտենց իրավունք տվել, դու հլա թամամ իսկի ապրելու իրավունք չես վաստակել, լավ ապրելու՞ց ես խոսում”։ Ու ասենք իրավունք ունենալու մասին այդ ներքին համոզվածությունը դրսևորվումա միջին վիճակագրական հայի կյանքի գրեթե ամեն ոլորտում. ամենակենցաղային բաներից սկսած, եսիմ ինչ-որ ժողովրդավարություններով ու այլ վեհ մատերիաներով վերջացրած։ Մարդկանց վրա խաբարություն չկա, որ իրավունքը դա իրանց մարմնի մաս չի, որ ծնված օրից վրներնա, այլ մի հատ բանա, որը հլա մի հատ պետքա վաստակել։

Մի խոսքով, վերադառնալով էտ պատկառանքին. պատկառանք մարդկանց անցյալի, մարդկանց ստատուսի նկատմամբ, գիտակցում, որ կան ասենք բեմի վրա թռչկոտացող ինչ-որ անդրեներ և կան արքեպիսկոպոսներ, ու այդ երկուսը էապես տարբեր բաներ են և տարբեր որակի վերաբերմունք են պահանջում, եթե նույնիսկ անդրեն արքեպիսկոպոսից հազար գլուխ ավելի լավ մարդա ” բացակայում է։

Պիտակներ. բա սա երկիրա՞, հայեր, սենց բաներ

Աչքիս մենք` հայերս, ինչ-որ հատուկ թուլություն ունենք ուրիշների ստացած նվերների նկատմամբ։ Ի՞նչ է անելու իր “Բենթլին” Նավասարդ սրբազանը, իսկ Շուշան Պետրոսյանն իր բնակարա՞նը։ Պահանջում ենք, որ վաճառեն և բարեգործության տան, կոչ ենք անում, բլաբլաբլա։ Է հա, հասկացա, ասենք վատ չէր լինի, շատ գեղեցիկ կլիներ, Բենթլիի դեպքում նույնիսկ ճիշտ կլիներ, բայց … բայց դա արդեն այդ մարդկանց որոշելու հարցն է, իրենք, իրենց պատկերացումները, թե ինչն է իրենց անհրաժեշտ, ինչը ոչ ու իրենց խիղճը։

Ու հետո մի բան էլ կա, բարեգործությունը կոչով ու պահանջներով չի արվում, դա ի՞նչ բարեգործություն։ Բարգեգործությունը պիտի արվի լուռ ու առանց աղմուկի։

Հ.Գ.
Նոր նայեցի ֆեյսբուքում. բնակարանները անապահովներին նվիրելու կոչին միացել են շուրջ 3000 մարդ։ Հետաքրքիր է, եթե սկսեն ասենք 1000-ական դրամ հավաքել բարեգործական նպատակներով, այդ 3000-ից քանիսը կտա։

Պիտակներ. հայեր, Շուշան Պետրոսյան

Պիտակներ. առանց մեկնաբանությունների, բա սա երկիրա՞

Այս պատմությունում իմ համար մեծ թվով բաց հարցեր կան, որոնց համար համոզիչ բացատրություններ չեմ գտնում (իմ համար համոզիչ, որովհետև շատերի համար համոզիչ. “Կճոյանը փուֆ է ու պրծ” բացատրությունն իմ համար մեղմ ասած համոզիչ չի)։ Նախ և առաջ իմ համար պարզ չի, թե վերջապես ի՞նչ է կատարվել, այսինքն`ի՞նչն է խնդիրը։ Նամակից դատելով` խնդիրը մոմի վաճառքն ու մատուռում հանգուցյալների աճյունների տեղադրելն է։ Ընդ որում չեմ կարծում, որ մոմն է այստեղ էականը։ Ինչ վերաբերում է հանգուցյալներին, ապա հատկապես ինչի՞ մասին է խոսքը։ Արդյո՞ք Եռաբլուրում եսիմում են թաղել, եթե այդպես է, ապա լիքը հարցեր պետք է տրվեն, բայց հաստատ ոչ Եկեղեցուն, քանի որ հաստատ Եկեղեցին չի Եռաբլուրում հուղարկավորության համար տեղեր հատկացնում։ Իսկ եթե խոսքը հոգեհանգստյան արարողությունը Եռաբլուրի մատուռում իրականացնելու մասին է … չգիտեմ, թերևս ավելի կոռեկտ կլինի, որ նման բաներ այդ մատուռում չլինեն։ Նամակից դա չի երևում, բայց կոնտեքստից կարելի է ենթադրել նաև, որ ազատամարտիկների մայրերի հնչեցրած հարցերին, հնարավոր է, որ պատշաճ կերպով չեն պատասխանել ու իրականում դա է կոնֆլիկտի պատճառը։ Դա շատ հավանական եմ համարում, հաշվի առնելով, որ այնուամենայնիվ որդեկորույս մայրեր են և նրանց հետ առավելագույն նրբանկատ պետք է լինել, նամանավանդ իրենց որդիներին ուղղակիորեն կամ անուղղակիորեն առնչվող հարցերում, քանի որ դրանք էն գլխից շատ զգացմունքային հարցեր են իրենց համար։ Բայց եթե այդպես է, ապա կոնկրետ ո՞վ է եղել։ Կարելի է չէ՞ ուղղակի հանդիպել մարդկանց հետ, նրանցից ներողություն խնդրել և խնդիրը հարթել։

Մյուս կողմից, խոսվում է նաև ազատամարտիկների նկարները մատուռից հանելու մասին, թեև նամակում այդ մասին բառ անգամ չկա։ Եթե իսկապես այդպիսի խնդիր կա, ապա ինչու՞ նամակում չի նշվել, բայց լավ, ենթադրենք, թե կա։ Ես չգիտեմ թույլատրելի՞ է արդյոք, որ եկեղեցում, մատուռում սրբապատկերներից բացի այլ նկարներ փակցված լինեն, բայց գրեթե համոզված եմ, որ դա անթույլատրելի է։ Այդ պայմաններում, եթե հարց է ծագել, ապա պարզապես պետք էր հանգիստ մայրերին բացատրել, որ մատուռում պիտի լինեն սրբապատկերներ, իսկ մյուս նկարները պիտի լինեն ասենք թանգարանում։ Ամեն դեպքում մամուլում այս նկարների թեմայով շրջանառվող լուրերը պղտոր ջրում ձուկ բռնելու տպավորություն են ստեղծում։ Իսկ եթե հաշվի առնենք, որ չգիտես ինչու սկսվեց շահարկվել նաև Նավասարդ արքեպիսկոպոսի անունը, ով այս ամենին կապված է այնքանով, որքանով որ Արարատյան թեմի առաջնորդական փոխանորդն է և ում դեմ վերջերս ակնհայտ կամպանիա է տարվում, ապա պղտոր ջրում ձուկ բռնելու վարկածն էլ ավելի է հիմնավոր է թվում։ Եթե այդեպս է … գիտե՞ք, կարելի է չսիրել արքեպիսկոպոսին, քննադատել, չգիտեմ ինչ, բայց արքեպիսկոպոսի վրա ցեխ լցնելու համար, եթե նույնիսկ այդ արքեպիսկոպոսը վատագույններից վատագույնն է, շահագործել որդեկորույս մայրերի ցավն ու զգացմունքները, կրակի վրա շարունակ յուղ լցնել … դրանից ավելի անբարոյական բան չեմ կարողանում պատկերացնել։

Վերջիվերջո բոլոր հնարավոր խնդիրները, որոնք այս պահին մտքովս անցնում են, առանց աղմուկի, հեշտ և հանգիստ հարթվող խնդիրներ են ու եթե չհարթվեն, միայն այն պատճառով, որ ոմանք կրակին յուղ են լցնում։

Հ.Գ.
Իմ կարծիքով ճիշտ կլինի, եթե Նավասարդ սրբազանն անձամբ, առանց մամուլի ու միջնորդների հանդիպի ազատամարտիկների մայրերին ու փորձեն մեկը մյուսին հասկանալ։
Հ.Հ.Գ.
Ի դեպ, շատ կուզեի ոչ միայն իմանալ, թե այնուամենայնիվ ինչն է խնդիրը, այլև թե ով է այս ամենից փորձում օգուտներ քաղել։

Պիտակներ. Եռաբլուր, Հայ Առաքելական Եկեղեցի, Նավասարդ արքեպիսկոպոս

Հա ուզում էի հարցնեմ, մոռանում էի, Գևորգի գրառումը հիշեցրեց։ ՀԱԷԿ-ի փակման պահով տեղական վայնասուններ դեռ չկա՞ն։

Պիտակներ. ՀԱԷԿ, Հայաստան

Плохая новость.Таким Макаром,они начнут на оккупированных территориях возводить города и станет армения процветать и пахнуть.Открытие аэропорта-это вызов.

Ահա այսպես նույնիսկ ադրբեջանուհին է հասկանում, թե ինչից հետո կարող է գալ Հայաստանի պայծառ ապագան։ Մնում է մեր իշխանությունները հասկանան։

Պիտակներ. ազատագրված տարածքներ, Արցախ, Հայաստան

Прочитал это открытое письмо Дмитрию Медведеву и просто недоумеваю. Ай мард, разве так пишут письма? Письма надо писать вот так. Да что там писать, когда уже написано, надо только имя менять: “Дима, ты чушка”, коротко, ясно, но при этом так же очень содержательно и многогранно. А вот предъяви ” это уже надо к собственному МИД-у, типа “че за дела, лошарики?”.

Պիտակներ. Армения, чушки

Դուք կարծո՞ւմ, էիք, թե սփյուքնախի այսօրվա “հերքումը” դա վերջն էր և դրանից այն կողմ ուրիշ ոչինչ էլ չե՞ն կարող անել: Շատ իզուր. հայրենի սփյուռքնախի ֆանտազիան և խայտառակ լինելու զգտումը ոչ միայն չգիտեն լույսի արագությունը, այլև չեն ճանաչում ոչ սահմաններ, ոչ էլ լեզվական բարյերներ: Սփյուռքնախը բարեխղճորեն թարգմանել է հերքումը անգլերեն և իսպաներեն:

Հ.Գ.
Այ ռուսերեն դեռ չեն թարգմանել. ռուսերեն էջում մեն-մենակ ձանձրանում է “Prostite netu soderjaniya” գրությունը:

Պիտակներ. Հայաստան, սփյուռքնախ